Een interview met David Rockwell

Een monoloog in één bedrijf

Omgeving: het interieur van een appartement in een bakstenen pakhuis uit 1906 aan de westelijke rand van Manhattan. David Rockwell loopt de woonkamer binnen en gaat zitten in een vintage stoel. Hij draagt ​​een zwarte spijkerbroek, een zwart T-shirt en zwarte schoenen met koningsblauwe sokken. Hij kruist zijn benen, stopt nonchalant zijn bril in de hals van zijn overhemd en begint te praten.

Mijn interesse in design begon met theater. Mijn moeder, die vaudeville-danseres was voordat ik werd geboren, begon een gemeenschapstheater aan de Jersey Shore. Dat was naar mijn mening glorieus - het idee dat mensen in een onvoltooide ruimte konden komen, zoals we hier deden, en magie konden creëren.

Voordat ik begon met het ontwerpen van dit appartement, dacht ik terug aan een van mijn universiteitsprojecten. We moesten een herenhuis ontwerpen, en ik bedacht een achtergrondverhaal omdat ik het gewoon niet logisch vond om niet te weten voor wie het herenhuis was. Ik voelde me niet in staat om vanuit het niets een plek te ontwerpen. Dat was voor mij echt het wonder van theater: design en verhalen vertellen komen samen. Ik heb er altijd van gehouden om naar gebouwen in New York te kijken en alle ramen te zien en me alle verschillende verhalen voor te stellen die in elk ervan gebeuren.

Het verhaal dat we hier verzonnen, gaat over een jong stel. Hij is Amerikaan, zij is Nederlands, en ze hebben in Amsterdam gewoond. Hij is hier gekomen om de mediadirecteur te worden van het nieuwe Whitney-museum in de binnenstad. Ze is net voor zichzelf begonnen als modeontwerpster. Haar specialiteit is denim.

Het idee is dat ze dit appartement hebben gekozen omdat ze heel nonchalant zijn over de manier waarop ze entertainen. De woonkamer en keuken zijn open naar elkaar. Ze serveren eten op het eiland. De roltafel is verplaatsbaar. De tafeltjes kunnen hors d'oeuvres dienbladen worden, het bureau een tafel voor twee als ze een intiem sit-down diner willen hebben.

[Rockwell pauzeert, veegt zijn haar van zijn voorhoofd, strijkt met zijn ogen door de woonkamer.]

Er is een geweldige oude Bauhaus-oefening die architectuurstudenten deden. Ze kregen een object en moesten een geschiedenis schrijven van wat dat object betekende. Elk object in deze kamer vertelt zijn eigen verhaal.

We begonnen met grote gebaren. Eerst kwam het Oushak-tapijt. Het leek in overeenstemming te zijn met wat het paar zou willen: het heeft een gevoel voor geschiedenis, maar voelt fris en modern aan. Veel dingen, zoals de kussens, zouden ze hebben meegebracht. Een verhaal moet lagen hebben, dus dit is een heel gelaagd ontwerp. Als je goed naar de kamer kijkt, is het behoorlijk gecomponeerd, hoewel we niets hebben geprobeerd te matchen. Dat is een van de dingen die ik het meest onnatuurlijk vind, het idee om dit te matchen, dat te matchen.

Appartementen worden niet in één keer gemaakt. We hebben geprobeerd het te laten voelen alsof het over een bepaalde periode is gebeurd, door gemakkelijk toegankelijke dingen te combineren met enkele buitengewone vondsten. Ik ken een theaterregisseur die zegt: 'Zet geen hoed op een hoed.' In die geest hebben we geen leer op een Chesterfield-bank gelegd. We hebben het bedekt met een wilde oranje mohair in de stijl van de jaren 50. Het geeft het echt het gevoel dat het het meest excentrieke, perfecte ding is.

Ik ben niet geïnteresseerd in willekeurig goed en fout ontwerp. Ik had vroeger een collega die ooit tegen me zei: 'Dat is geen goede stoel.' Ik zei: 'Echt? Heb je de hele lijst van wat goed is? Geef het aan mij en ik zal het rondsturen.'

[Rockwell kijkt naar het vloerkleed en dan naar de banken.]

Het patroon in de kamer werkt in lagen. Er is een patroon op de vloer, dan is er een neutrale strook stoffering, dan is er nog een patroon op de kussens. Dus het is altijd een patroon, geen patroon. Patroon. Geen patroon. De reden dat de stoelen tegen het tapijt werken: niet patroon, patroon. Als ik dit kussen zou nemen en op het tapijt zou leggen, zou het te competitief zijn.

Patroon kan benadrukken waar je wilt dat mensen kijken. Het verticale patroon van de gordijnen vestigt de aandacht op de hoogte van de kamer. De gordijnroede zit in de architectuur. Ik haat staven die in de ruimte hangen. Het voelt te ingericht.

[Hij staat op, loopt door een gang geflankeerd met schilderijen, en gaat de slaapkamer binnen.]

Een van de dingen die ik leuk vind aan dit behang is dat het een soort diepte heeft. Je kunt niet precies zien waar de muur begint en eindigt. In een kleine kamer is het een interessante manier om te gaan, omdat het de kamer groter doet lijken. En het heeft een rijkdom die moeilijk te krijgen is. Niemand zou automatisch zeggen dat hoofdbord bij dit behang hoort. Het is patroon-op-patroon, wat altijd riskant is. Wat ik er leuk aan vind, is dat het voelt alsof het behang onscherp is, en dan is het hoofdeinde in focus - wazig patroon, scherp patroon - een beetje zoals een camera die naar binnen rolt. En dan lijkt dat beeld - we dachten dat zij het als jong meisje zou kunnen zijn - te zweven. De hele kamer heeft een film-noir gevoel, met dat donkere, soft-focus behang en alleen die warme lichtstralen bij de lampen.

[Voorzichtig gaat hij met zijn hand over het papier terwijl hij de kamer uitloopt en terug door de gang, naar haar studio.]

Deze kamer valt in de categorie van een mysterie, omdat het zo gelaagd is. Er zijn veel kleine aanwijzingen voor wat haar interesses zijn. Kijk naar die funky stoel in zijn originele stof. Het is als een oude vriend. Ons verhaal is dat ze het denim stuk heeft geweven dat over de achterkant is gedrapeerd. Het bureau en de bureaustoel kwamen uit een oude fabriek, maar natuurlijk in de perfecte kleuren.

[Hij veegt met de rug van zijn hand tegen een geel geëmailleerde metalen rechthoek die aan de muur hangt.]

Dit is een oud winkelbord. Ze gebruikt het als een prikbord, met magneten. De hele muur eronder is bedekt met kurk, dus het wordt allemaal dit enorme ideeënbord. Het haringenrek in Shaker-stijl kan strengen garen bevatten. Ze naait en weeft hier.

[Hij raakt de spijkerstof op de stoel aan en loopt dan de mediakamer in.]

Aangezien dit hun filmzaal is, wilden we het donker houden: auberginegordijnen en een tapijt met diepe, rijke pruimen. Ik ontwierp de wandbekleding, en het is zacht als een deken en doorgestikt met garen. Textiel is haar liefde, media de zijne, en hier brengen we hun interesses samen. Die console van natuurlijk hout lijkt op iets wat Nakashima misschien heeft gedaan, maar het is gemaakt door een designcollectief in Brooklyn. We hadden het gevoel dat dit paar jonge artiesten zou steunen.

[Hij gaat naar de woonkamer, terug waar hij begon.]

De eerste theaterproductie waar ik aan werkte was Kruisbloemige van bloed, een toneelstuk van Sherlock Holmes met Glenn Close. Aan het einde van de eerste akte scheen slechts één lichtstraal op de vloer. Ik wist dat het een vertelapparaat was. Je zou hier 's nachts moeten zijn voor de grote finale. De helderheid van de muren neemt af en de intensiteit van de kleuren komt naar voren. Het licht komt allemaal van lampen, met die gekke kroonluchter als middelpunt. Design gaat over jezelf uitdrukken. Omarm je eigen eigenaardigheden, waar je gepassioneerd over bent. Wees niet bang om risico's te nemen. Wat het minst interessant is in design, is de generieke goede smaak. Maak je huis echt jij. Als het zo voelt, zul je daar creatiever zijn.

Interieur ontwerp door: Rockwell Group. Oprichter en CEO: David Rockwell. Studioleider: Tim Pfeiffer. Met: Helen Davies, Michelle Fiallo, Ted Galperin, Erica Klopman, Joan MacKeith, Nancy Mah, Sheela Pawar en Sue Stein. Uitvoerend directeur: Alana Frumkes. Producent: Sabine Rothman. Productieassistent: Lora Yoon.

Speciale dank aan: Allan Nederpelt, Ann Sacks, Baker Furniture, Benjamin Moore, C. Stasky Associates Ltd., California Closets, Calvin Klein, Canvas, Cost Plus World Market, David Sttypmann, El Ad Group/250 West Street, Flair, Hudson Valley Verlichting van Littman, Jenn-Air, Jim Thompson, Josh Herman Ceramics, KitchenAid, Kohler, Milly, Mr Porter, Paula Rubenstein, Poggenpohl, Silestone, het einde van de geschiedenis, William Yeoward en Wyeth.

Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io.