Voor gisteren konden we vliegen: de nieuwste "Period Room" van The Met is een heruitvinding van een huis in Seneca Village, geïnformeerd door afrofuturisme

Breng een bezoek aan de "stijlkamers" in de meeste musea, en je zult assemblages van meubels, decor en objecten vinden uit een bepaalde tijdsperiode, allemaal zo gearrangeerd om te suggereren dat je in een tijdcapsule bent gestapt van een specifiek jaar in de Verleden. De nieuwste stijlkamer in het Metropolitan Museum of Art in New York heeft echter een andere benadering. met een adellijke titelVoor gisteren konden we vliegen,de nieuwe toevoeging aan de American Wing is een heruitvinding van een huis in Seneca Village, de grotendeels zwarte gemeenschap aan de Upper West Side van Manhattan die bloeide in het midden van de 19e eeuw voordat het in 1857 door het vooraanstaande domein werd ingenomen en met de grond gelijk werd gemaakt om plaats te maken voor wat nu Central Park is (onderdeel van een patroon van landbeslag in zwarte en arme buurten in de land). Hoewel verschillende items in de kamer afkomstig zijn van de bevindingen van een opgraving van de site in 2011, spreekt de kamer, in tegenstelling tot traditionele stijlkamers, niet tot één specifiek tijdperk. Integendeel, het bouwt voort op de geschiedenis van Seneca Village om een ​​breder verhaal van de zwarte cultuur te vertellen via de lens van het afrofuturisme, de filosofie die alternatieve hervertellingen en verbeeldingen van de Afrikaan onderzoekt verspreiden.

"De meeste stijlkamers zijn geen echte ruimtes - het zijn assemblages van verschillende items uit de periode die een vernisje van authenticiteit geven", legt Sarah E. Lawrence, conservator van The Met, verantwoordelijk voor de afdeling Europese beeldhouwkunst en decoratieve kunst met een focus op stijlkamers. "Maar hier, dachten we, in plaats van dat fineer te gebruiken om de fictie onder deze kamers te verbergen, hoe kunnen we die fictie omarmen?"

Om deze vraag te beantwoorden, wendde The Met zich tot Hannah Beachler, de productieontwerper die vooral bekend staat om het tot leven brengen van de fictieve stad Wakanda in Zwarte Panter (met dat werk won ze een Academy Award, de eerste die ooit aan een zwarte ontwerper werd gegeven voor het beste productieontwerp). Beachler leidde een team van vijf curatoren om een ​​gelaagde, multimediale, tijdspringende tentoonstelling te creëren die de breedte van de zwarte ervaring in Amerika en de Afrikaanse diaspora aankaart.

"Het ging over het samenbrengen van verleden en toekomst in één ruimte waar een gemeenschap zich aan kan vasthouden", zegt Beachler over de tentoonstelling. "Ik wilde dat het de diaspora en verschillende perspectieven op zwart zijn binnen zou brengen."

Dat is waar Afrofuturisme om de hoek komt kijken: "Afrikaanse mensen dachten op deze manier over vluchten en fantasie die de weg vrijmaakten voor Afrofuturisme", zegt consulterend curator Dr. Michelle D. Commander, associate director bij het Schomburg Center for Research in Black Culture in New York, die uitgebreid heeft geschreven over slavernij en zwarte mobiliteit. Natuurlijk, het wissen van een groot deel van de Black-ervaring - zowel door geweld als onderdrukking in realtime en later door het navertellen van de geschiedenis - zorg voor de presentatie van één "complete" verhaallijn, zowel gecompliceerd als te vereenvoudigd.

In plaats daarvan weefden de curatoren, in navolging van het Afrofuturisme, meerdere verhaallijnen door één enkele ruimte: The de basis van de kamer is een structuur met een centrale haard, gemodelleerd naar die gevonden tijdens het Seneca Village uitgraving. De dakspaanwanden van de structuur zijn geperforeerd door een reeks plexiglasvensters, die uitzicht bieden op de vele objecten binnenin.

"De ramen symboliseren nooit het hele plaatje te zien", legt Beachler uit. "Ik ken mijn hele voorouders niet. Maar je moet door het verleden kijken om de toekomst te zien en door de toekomst om het verleden te zien. Er is een prachtig kruispunt."

Het is een kruising die duidelijk is in de objecten binnen de structuur, die variëren van gedroogde planten en kruiden die knipogen naar de agrarisch werk van George Washington Carver tot 18e-eeuwse schepen en huishoudelijke voorwerpen tot hedendaags keramiek van Roberto Lugo; pantoffels binnen Harlem Toile door Sheila Bruggen; meubels van Ini Archibong, Atang Tshikare en Jomo Tariku, en digitaal werk van Jenn Nkiru.

De structuur zelf herinnert ook aan meerdere momenten in de zwarte geschiedenis: terwijl de dakspaanstijl indicatief is voor huizen in Seneca Village, "het was belangrijk voor mij dat de spijkers van ijzer waren", zegt Beachler over de steunen, zichtbaar langs elk van de randen, die knikken naar de kettingen van slavernij. "Ze vertegenwoordigen ketens, ze vertegenwoordigen de mensen die niet konden floreren, maar ze zijn de structuur die alles overeind houdt."

De muren in de kamer rondom de structuur zwaden is een muurschildering - getiteld Bloeiend en potentieel, ontheemd (opnieuw en opnieuw en...)door de Nigeriaanse kunstenaar Njideka Akunyili Crosby bestaande uit landkaarten van Seneca Village bedekt met afbeeldingen van enkele van zijn opmerkelijke bewoners en symbolen van Afro-Amerikaanse cultuur (zoals de Okra-plant, een hoofdbestanddeel van de zuidelijke keuken die in het Amerikaanse Zuiden werd geïntroduceerd door tot slaaf gemaakte mensen die het van Afrika). Het is een passend decor voor de samensmelting die de tentoonstelling als geheel definieert. "Elk van deze items is op zichzelf al mooi, maar samen vertellen ze hun eigen verhaal", zegt Beachler. En dat kan voor iedere kijker een ander verhaal zijn: "Het is net als wanneer je een film de wereld instuurt en iedereen zijn eigen kijk heeft", legt ze uit.

Maar uiteindelijk is het doel van de tentoonstelling om een ​​geschiedenis te doen herleven - of liever, veel geschiedenissen - die zowel letterlijk als figuurlijk zijn begraven, en om het opnieuw te vertellen, opnieuw in te kaderen en opnieuw te vieren. "Het idee was om schoonheid te brengen in wat altijd werd gezien als een sloppenwijk of het getto", legt Beachler uit. "Dat verhaal opnieuw vertellen en mensen de schoonheid laten zien die er altijd was." Die schoonheid, zegt ze, staat symbool voor een bekende tweedeling in de Black-ervaring. "Spreek met een persoon in de zwarte diaspora en we hebben samen te maken gehad met zowel verdriet als vreugde. Maar ik wilde dat het met vreugde en trots zou leiden."

Gerelateerd: Kijk hoe Jomo Tariku nieuwe interpretaties van traditioneel Afrikaans meubilair creëert

---

Volg Huis Mooi op Instagram.

Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io.