In een gezinswoning in Chicago Ontworpen door Bobby McAlpine uit 1999

Bobby Mcalpine heeft een manier om de perceptie van wat een buitenkamer eigenlijk kan zijn, te pushen. Deze afgeschermde eetveranda was functioneel als een buitenkamer, maar het heeft zeker een meer elegante en ontspannen esthetiek dan alleen een stel buitenmeubilair dat bij elkaar wordt gegooid. En die stenen vloer in combinatie met de rustieke antieke houten tafel, het spreekt echt aan toen ik voor het eerst het werk van Bobby echt leerde kennen. Hij combineerde die materialen in een bepaald project.

Halverwege de jaren 80 was Bobby een professor van mij aan de School of Architecture van Auburn University, en de volgende zomer begon ik stage te lopen bij zijn bedrijf. Ik heb me altijd verwonderd over de buitengewone verzameling talent die toen bestond in Montgomery, Alabama. Ze waren niet in New York, ze waren niet in Californië, ze waren niet eens in Atlanta. Maar het werk van Bobby was zo geweldig dat mensen echt een tweede keer moesten kijken. Het was in 1999, toen dit huis werd gepubliceerd, dat het allemaal begon te springen voor Bobby's firma. Hij nodigde mij uit om als partner de interieurpraktijk op te richten. Tot die tijd, zoals we graag zeggen, had Bobby de architectuur volledig beoefend, maar interieurs deed hij een beetje uit zijn achterzak.

Deze kamer is niet per se zo groot, maar als je kijkt naar de detaillering en de materialen, is er iets dat buitengewoon is. Hij heeft de hordeuren gedempt en bereikte de kamer hoger. Het kijkt uit op hoge beboste bomen en een uitzicht in de verte. De architectuur reageert op die schaal en proportie van wat zich buiten de kamer bevindt.

---

Het originele verhaal uit 1999 Huis Mooi

Sommige architecten bouwen huizen die roepen: "Hé, kijk me aan." Maar sommigen, zoals Bobby McAlpine, van McAlpine-Tankersley Architecten in Montgomery, Alabama, bouwen huizen die niet bedoeld zijn om het ego van hun architecten te verdoven of anderszins te stimuleren helemaal niet. Ze zijn bedoeld om de families die erin wonen te plezieren en te verwennen.

Een goed voorbeeld is het huis in een buitenwijk dat McAlpine ontwierp en inrichtte voor een arts uit Chicago, zijn vrouw en hun grote clan. De cottagey-buitenkant is helemaal niet-straatbewust. Het bewaart de grootste gebaren - torenhoge achterruiten en romantische kleine balkons in het interieur - voor het privégenot van familie en vrienden. En hoewel het zeker verfijnd is, draait het huis echt om kinderen - nou ja, kinderen en stoelen - en helemaal geschikt voor een stel met veel van beide.

McAlpine reageerde zo hartelijk op deze "zeer vriendelijke, zeer vriendelijke" familie dat hij bijna elke kamer in zijn eigen favoriete kleur, groen, schilderde en gordijnen had. "Groen", zegt hij, "is de kleur van het leven." Alle kamers zijn gehuld in glaucous, gedempte blanc de chiens, celadons en zilverachtig koper, hoewel er ook blauwe en gele tinten zijn (die gecombineerd, natuurlijk, groente). Boven de schoorsteenmantel in de woonkamer getuigden schilderijen van donkerbladige bomen, netjes ingekapseld door hun eigen zaden, frisheid en groei.

De kiemen van dit huis groeiden echter in McAlpines geest uit eenvoudige meubelcombinaties, niet uit grootse plannen. Hij stelt zich altijd eerst de meubels voor, misschien omdat hij gewoon van stoelen houdt. "Ze zijn net zo levendig en individualistisch als mensen," zegt hij, en in de torenhoge woonkamer heeft hij verschillende van dergelijke 'mensen' in vele dimensies gebruikt - van het paar lage Italiaanse kuipstoelen (ooit zitplaatsen voor muzikanten) tot de lage tot middelmatige pantoffelstoelen, tot de twee overgrootvadervleugels stoelen. "Stoelen zijn meubels voor mensen van alle leeftijden en maten", zegt McAlpine. "En ze moeten altijd volledig mobiel zijn." Om die mobiliteit te vergemakkelijken, is elke stoel lichtgewicht of op wielen.

McAlpine tekent al sinds zijn vijfde huisplannen en meubelgroepen, dus hij is inmiddels superhandig. Zo plaatste hij in het koffiehoekje van de keuken een bank achter de tafel in plaats van twee stoelen. Kinderen kunnen beter samenknijpen op een bank, zegt hij, en het is "ideaal om uit te spreiden met het papier en de hond." In de eetkamer, want een set van een dozijn antieke stoelen duurt jaren om te vinden, hij verzamelde drie sets Charles II-zijstoelen rond de zeven meter brede tafel, elk viertal bedekt met subtiele verwante stoffen en kleuren. Toch houdt hij niet zo van "muren" van stoelen rond een tafel. Daarom koos hij op de luchtige, zonovergoten veranda voor banken. "Het leuke van banken", zegt de architect, "is dat je er zowel naar binnen als naar buiten op kunt zitten. Rugloos meubilair biedt ook plaats aan veel mensen, vooral kinderen."

De kinderen, alweer. Het lijkt er absoluut op dat in de beste en meest empathische architectuur, het de relaties in ruimtelijke relaties zijn die tellen.

---

Soms zijn banken gewoon beter

Een scala aan stijlen voor het plaatsen van meer dierbaren à la Bobby McAlpine.

---

Volg Huis Mooi op Instagram.

Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io.