Idlewild, dawny „Czarny Las Vegas” JEST widzi odrodzenie

„Kiedy dotarliśmy do Idlewild i zobaczyliśmy migające światło, które zamieniło się w Idlewild Beach, to było jak powrót do rodziny” – mówi Carlean Gill. „Ludzie dbali o siebie nawzajem i śmiali się razem. To było naprawdę jak powrót do domu”.

82-letnia Gill wspomina kurort nad jeziorem Black w Michigan, gdzie w latach 50. i 60. pracowała jako statystka. W czasach swojej świetności Idlewild było głównym celem podróży czarnoskórych podróżników, czarnym Las Vegas, z wschodzącymi gwiazdami muzyki i komikami, w samym środku wiejskiego Yates Township.

W każdy weekend goście z Detroit, Saginaw i Flint – i z całego kraju – zameldowali się w domkach na plaży, hotelach i ponad 50 motelach – z których większość należała do osób czarnoskórych. W ciągu dnia pływali, opalali się, pływali i łowili ryby. Wieczorem można było napić się niezobowiązującego drinka w Tawernie Rosanny, wybrać się na wrotki lub przebrać się na kolację i pokazać w Purple Palace, El-Marocco, Flamingo lub Paradise Club.

Wielu uważało Paradise Club Arthura Braggsa za najlepsze miejsce, w którym można było zobaczyć Arethę Franklin, Jackie Wilson, B.B. Kinga, Dellę Reese lub Four Tops za zaledwie kilka dolarów. A jeśli miałeś szczęście, być może będziesz mógł podzielić się z nimi kieliszkiem koniaku lub coca-coli po koncercie. Było mnóstwo moteli, restauracji, a nawet trochę hazardu, jeśli miałeś taką ochotę. „Mieli nawet frazes:„ to, co dzieje się w Idlewild, zostaje w Idlewild ”- mówi dr Ronalda Stephensa, profesor studiów afroamerykańskich na Purdue University, który napisał dwie książki o społeczności.

Historie o blichtru i przepychu lat 50. Idlewild są uwodzicielskie nawet dla naukowców”. Kiedy po raz pierwszy dowiedziałem się o tym romantyzowałem jego historię ze względu na artystów, a nie przedsiębiorców” – mówi Stephens. Ale kiedy kopał głębiej, poznał długą historię i głębsze znaczenie społeczności.

Biali programiści założyli Idlewild w 1915 roku, podczas segregacji Jima Crowa, i zaprosili do odwiedzenia zamożnych czarnych ludzi ze Środkowego Zachodu, podobnie jak dzisiejsze boiska w oznaczonym czasie. „Masz kilku bardzo zamożnych Afroamerykanów, którzy byli profesjonalistami, którzy zaczynali doświadczać obietnicy mobilności” – mówi Stephens. „A mobilność oznaczała wolność”. Ale było kilka bezpiecznych miejsc, do których można się udać. Już sama nazwa Idlewild przywodzi na myśl nieodkryte miejsce, w którym można się zrelaksować i zwiedzać.

Idlewild szybko przyciągnął zamożnych czarnych prawników, lekarzy i pedagogów. Reklamy w Chicago Defender i Cleveland Plain Dealer reklamowały szansę na posiadanie kawałka tego Czarnego Edenu. Właścicielem nieruchomości był Daniel Hale Williams, czarnoskóry chirurg z Chicago, który przeprowadził pierwszą na świecie udaną operację serca. Podobnie Charles Waddell Chestnutt, wybitny powieściopisarz i prawnik, oraz Madame C.J. Walker, która została pierwszą w Ameryce milionerką, która sama się stworzyła dzięki wspaniałemu hodowcy włosów. SIEĆ. DuBois miał tam dom, a na historycznych zdjęciach widać, jak cieszy się wodą i spaceruje po lesie.

Victor Green przedstawił Idlewilda w swoim pierwszym Negro Motorist Green Guide, katalogu bezpiecznych miejsc docelowych dla czarnoskórych podróżników, kiedy został uruchomiony w 1936 roku. Po II wojnie światowej klientela Idlewild rozszerzyła się na powracających weteranów i ludzi pracujących w dynamicznie rozwijających się powojennych branżach. „Kierowcy taksówek, pracownicy samochodów, mężczyźni i kobiety, chcieli wakacji i relaksu” – mówi Stephens. „To było prawie jak oaza. Nie wolno im było chodzić do innych miejsc. To było miejsce, w którym czuli się bezpiecznie i bezpiecznie, gdzie mogli w pewnym sensie rozpuścić włosy”.

Między kilkuset całorocznymi mieszkańcami a wczasowiczami i firmami obsługującymi gości istniało pewne napięcie. Ale wszystkim podobały się występy w Paradise Club. Szefowie kuchni, barmani i kelnerzy zostali wybrani z najlepszych miejsc na Środkowym Zachodzie. „Każdy, kto przyszedł, był specjalistą w tym, co robił” – mówi Gill. „Nie było ludzi, którzy nie byliby dumni”.

Podczas typowego pokazu Lottie the Body tańczy egzotyczne tańce, a Jackie Wilson lub Etta James mogą śpiewać. „Naprawdę doskonalili i nauczyli się swojego rzemiosła, zanim powstało Motown”, mówi Gill. The Bragettes byli linią chóru, która wykonywała taniec w stylu can-can z wysokimi kopnięciami z akompaniamentem muzycznym 16-osobowego zespołu. Gill była jedną z czterech tancerek zwanych Fiesta Dolls. To wszystko było bardzo ekscytujące dla byłej królowej piękności z Ferndale w stanie Michigan.

Poza sezonem Braggs zabrał swoją Idlewild Revue w trasę z 36-osobową trupą, w skład której wchodzili kostiumer i choreograf. Pracowali w Chitlin Circuit, sieci czarnych klubów, w tym Apollo w Nowym Jorku i lokalizacjach w Chicago, Cleveland i Boston, ale oni też weszli do białych klubów i pomogli zainspirować więcej osób do odwiedzenia Bezczynne.

Braggs lobbował na rzecz mieszkańców i przedsiębiorstw miejskich, by inwestowały w infrastrukturę, ale jego pomysły spotkały się z oporem. „Niektórzy członkowie społeczności czuli, że nie potrzebują już Arthura Braggsa”, mówi Stephens. „Powiedzieli, że Idlewild będzie Idlewild z tobą lub bez ciebie”.

Złota era Idlewild szybko się skończyła, wraz z uchwaleniem ustawy o prawach obywatelskich z 1964 roku. Czarni mogli legalnie udać się w inne miejsca, a zainteresowanie Idlewild osłabło. Rewia Braggsa przestała występować w tym roku, a on kupił stadninę koni.

Dziś Idlewild żyje jako romantyczne pojęcie celebrowane w tytułowy film muzyczny z 2006 roku, z muzyką (i aktorstwem) OutKast. Wciąż są rodziny, które spędzają lato nad jeziorem, tak jak robią to od pokoleń, a mieszkańcy Idlewilderów na Środkowym Zachodzie dzielą się zdjęciami i wspomnieniami online. Ale Idlewild przyciąga także nowe pokolenie.

Ta treść jest importowana z YouTube. Możesz znaleźć tę samą treść w innym formacie lub możesz znaleźć więcej informacji na ich stronie internetowej.

Przedsiębiorca Denise Bellamy odwiedziła Idlewild dopiero w latach 90. XX wieku. Podczas wczesnej wizyty zobaczyła imprezę tematyczną, na której ludzie w kostiumach dobrze się bawili pod kolorowymi namiotami. Byli członkami pięciu klubów National Idlewilders, które rozsiane są po Środkowym Zachodzie. „Tak bardzo chciałem być częścią tego, i tak było” – mówi Bellamy.

Bellamy otworzył sklep spożywczy, który sprzedawał wszystko, od wina po przedłużanie włosów, i przeniósł się do Idlewild. Tam zaprzyjaźniła się z filarem miasta Mary Ellen Wilson, której nazwisko widnieje na wielu ulicach, i odziedziczyła dom Wilsona nad jeziorem. „Nauczyła mnie, jak prowadzić łódź” ​​— mówi Bellamy. „Była klejnotem”. Bellamy sprzedała swoją firmę kilka lat temu, ale nadal pracuje nad utrzymaniem jakości życia właścicieli domów nad jeziorem i zachęcaniem do inwestowania w społeczność. „To wciąż nie jest Martha's Vineyard, ale jest to miejsce, do którego mogą udać się ludzie kolorowi, a także bezpieczne środowisko na wiejskich obszarach Ameryki” – mówi Bellamy.

Tinisha Brugnone, filmowiec z Detroit, nigdy nie odwiedziła Idlewild przed 2019 rokiem. Ale w weekend festiwalu muzycznego zakochała się w tym miejscu i nakręciła krótki film dokumentalny. Jej mały pokaz filmów afrocentrycznych rozrósł się, a ona w końcu uruchomiła Międzynarodowy Festiwal Filmowy Idlewild w 2019 roku. Festiwal plenerowy przyciągnął filmy z Korei i Włoch oraz 300 osób, które podzieliły klimat Woodstock. Ponieważ przypadki COVID-19 ustępują, ma nadzieję, że powtórzy je w 2021 roku. „Chciałabym, żeby to był Black Sundance” – mówi. „Wielu ludzi lubi żyć przeszłością”, mówi Brugnone. „Naprawdę intrygujące jest to, czym może być teraz”.

Wiele lat po zakończeniu segregacji prawnej Stephens mówi, że istnieje przekonujący powód, dla którego powstają dwa projekty telewizyjne Idlewild i dlaczego Idlewild jest tak samo czarujący jak Wakanda.

„Jeśli jesteś Afroamerykaninem, niezależnie od tego, czy jesteś w samochodzie w środę w Atlancie w stanie Georgia, możesz dostać zastrzelony i zabity, czy biegasz w białej dzielnicy, możesz zostać postrzelony i zabity” Stephens mówi. „Myślę, że więcej Afroamerykanów zdaje sobie sprawę, że istnieje potrzeba powrotu do miejsc, które kiedyś mieliśmy”.

Ta historia jest częścią ciągłej serii o historycznie znaczących czarnych dzielnicach w USA.

Śledź House Beautiful na Instagram.

---

Maria C. Hunt jest dziennikarką mieszkającą w Oakland, gdzie pisze o designie, jedzeniu, winie i dobrym samopoczuciu. Śledź ją na Instagramie @thebubblygirl.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.