Savannah, Georgia Fixer Górny

Dzień, w którym znalazłem listę, był tym samym dniem, w którym sędzia sfinalizował papiery rozwodowe. Byliśmy razem od 18 lat, małżeństwem od 16 lat. Mój obecny były prosił o utrzymanie domu, ale nie nasze dzieci. Nie mieliśmy dokąd pójść. Byłem we wściekłości podsycanej złości, w anemii, oszalały z żalu i strachu. Podczas surfowania po kanapie, streamowałem filmy o seryjnych zabójcach Ashleya Judda i wściekle przeszukiwałem stronę realtor.com w poszukiwaniu mieszkań w południowych stanach. Nie byłem pewien, gdzie chcę mieszkać, ale to nie był Środkowy Zachód. Nie była to kraina o ujemnych -30-stopniowych zimach i upalnych, uciążliwych latach; nieudane małżeństwo; targowiska, na których moje stoisko nie było już gwiazdą. Nie byłem już rolnikiem. Nie byłam żoną. Byłam w średnim wieku, niepełnozatrudniona, miałam nadwagę, byłam żoną. I zgubiony.

Dzieci i ja byliśmy razem, niewyobrażalnie biedni, ale zdolni do odbudowy, zdolni do uzdrowienia. Razem. Owinęłam swój smutek wokół tego słowa, ukryłam się pod złamanym sercem i przeszukałam strony pośredników handlu nieruchomościami. W mojej wyobraźni Savannah w stanie Georgia to miejsce pisarzy i artystów, ciepła, słodkiej herbaty i niekończących się bulwarów. Wpisałem szalone parametry: podłogi z twardego drewna, bo astma mojego syna i dywan były śmiertelną kombinacją; pięć sypialni, żeby każde dziecko miało swój własny pokój, a ja mogłam mieć własny pokój do pisania; i kominek, bo przysięgłam, w stylu Scarlet O’Hara, że ​​już nigdy nie zmarznę! Pojawił się jeden wpis. Jeden. Dom z 5 sypialniami na obrzeżach Savannah. Aukcja mówi: Potrzebuje nowego fundamentu i dachu. Sprzedający zmotywowany. Obrazy były pod dziwnymi kątami, a każdy pokój był pomalowany na dziwny blady róż.

Wysłałem e-mail i umówiłem się na obejrzenie domu oddalonego o 1200 mil.

Biały dom z 1875 roku wyglądał na mały z drogi. Ledwo mogłem to zobaczyć przez wszystkie żywe dęby i krepy mirtowe. Ale wyglądał też wspaniale; perspektywa sprawiała, że ​​wyglądał jak francuski obraz, ciepło z piaszczystej podjazdu wznosiło się i zniekształcało widok wystarczająco. Jaskrawe różowo-białe azalie, przerośnięte, strzegły całego ganku; kamelie i kwitnące drzewa, które wyglądały jak róże czerwonej królowej Alicji w Krainie Czarów, otaczały każdy róg. Jeśli fasada całego domu mogła być sfatygowana, to ten był.

Wszedłem po szerokich stopniach ganku i otworzyłem frontowe drzwi, czując pod stopami drewnianą podłogę, sprawdzając stan instalacji wodno-kanalizacyjnych i okablowania, wszystko pomalowane na różowo, zalania, zlewy wyłączone i różne zapachy opuszczonego domu – mieszanka starego dymu i wilgoć. Widziałem przez pleśń na ścianach, duże nachylenie podłogi i kurz. Ten dom miał dobre kości, ten dom mógł trzymać mnie, trzymać mnie i mój smutek. To wszystko, czego potrzebowałem. Wsłuchiwałem się w skrzypienie podłogi, oparłem się o framugę drzwi, zauważyłem pęknięcia i wyginający się tynk. Ten dom mógłby mnie zatrzymać. On też przetrwał porzucenie.

Sprzedawca był bardzo zmotywowany, a dom był w złym stanie – ale znałem ten biznes. Zanim zostałem poetą, używałem młotka, pomagając dziadkowi w jego stolarni, pomagałem mamie odnawiać podłogi i poszedłem do szkoły podyplomowej z konserwacji zabytków. Miałbym podłogi z twardego drewna sosnowego, jasną kuchnię z lat pięćdziesiątych, trzy kominki i otaczającą werandę. A ja bym pomaluj to wszystko na niebiesko. Dzieci i ja wypełnialiśmy je miłością i śmiechem. I mamy.

---

Śledź House Beautiful na Instagram.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.