Przetrwać remont domu

Wkrótce po ślubie Mike i ja zaczęliśmy szukać domu. Niestety było to na początku XXI wieku i próba znalezienia niedrogiego domu podczas boomu na rynku nieruchomości była niezwykle trudny. Nasz pośrednik pokazał nam ofertę domu dwurodzinnego w naszym przedziale cenowym, położonego około 30 minut na północny zachód od miejsca, w którym mieszkaliśmy. Byliśmy podekscytowani, aby zobaczyć.

Dom został zbudowany w 1860 roku na pół akra i miał dwa mieszkania: dwupokojowe z jedną wanną i jednopokojowe z jedną wanną. Znajdował się przy cichej drodze w zalesionym terenie w małym miasteczku z przyzwoitymi szkołami i niskimi podatkami.

Złe wiadomości? Dom też był brudny. I brzydki. I potrzebowała tona pracy.

Wewnątrz znaleźliśmy obskurne podłogi z linoleum i stare dywany. Fundament był pęknięty. Na zewnątrz widać było łuszczące się, odbarwione gonty azbestowe i zardzewiałe, wygięte drzwi garażowe. Mój ojciec rzucił okiem na to miejsce i powiedział: „nie kupuj tego”.

Mike czuł się inaczej. Myślał, że dom ma ogromny potencjał i chciał złożyć ofertę. Postanowiłam poprzeć decyzję męża, chociaż instynkt podpowiadał mi inaczej. On był więc entuzjastycznie pragnąc kupić ten dom, naprawić go i sprzedać z zyskiem kilka lat później.

Pomimo entuzjazmu Mike'a, za każdym razem, gdy odwiedzałem dom podczas procesu zakupu, czułem przytłaczającą niepewność. Wydawało się, że… działka pracy dla dwóch osób. Mike dał jasno do zrozumienia, że ​​wszystkie remonty wykonamy sami, ponieważ ma pewne doświadczenie w budownictwie. Jego dziadek zbudował też dom dzieciństwa ojca, więc majsterkowanie jest we krwi mojego męża. Poza tym właśnie wydaliśmy wszystkie nasze oszczędności na zaliczkę. Zatrudnienie porządnego wykonawcy nie wchodziło w rachubę.

Pomimo moich (niewygłoszonych) zastrzeżeń, we wrześniu 2004 roku zostaliśmy właścicielami domu i zabraliśmy się do pracy. Ponad 11 lat później jesteśmy prawie skończeni.

Tak, 11 lat później.

Remont domu jest twardy. Naprawiliśmy popękane ściany, usunęliśmy linoleum, zainstalowaliśmy 700 stóp kwadratowych podłogi z twardego drewna, ułożyliśmy kafelki, zagruntowaliśmy i pomalowaliśmy wszystko. Odkryliśmy piękną podłogę z drewna sosnowego ukrytą pod ohydnym linoleum z lat 40. w dużej kuchni, co było punktem kulminacyjnym naszej podróży remontowej. Ale to się nigdy nie kończyło i z każdym dniem coraz bardziej nienawidziłem prac remontowych.

Wiosną 2005 roku w końcu przenieśliśmy się do części domu z jedną sypialnią, aw październiku byliśmy w ciąży z naszym pierwszym dzieckiem. To była cudowna niespodzianka, ale dom nie był prawie ukończony, gdy nasza córka przyjechała w 2006 roku. W pierwszym roku mieszkaliśmy wszyscy w malutkim mieszkaniu i nie było to idealne.

Każdej nocy Mike pracował nad większym mieszkaniem, abyśmy mogli w końcu przenieść się na przestronną stronę, podczas gdy ja próbowałam ułożyć do snu wybredne, kolczaste dziecko. To był stresujący, przytłaczający czas.

We wrześniu 2007 roku w końcu udało nam się przeprowadzić do większego mieszkania. Jednak dom nadal nie był bliski „skończenia”. W tym momencie, po trzech latach posiadania domu, byłam pełna złości i urazy do domu. Czułem, że moje życie było niekończącym się cyklem praca, macierzyństwo, sen, powtarzanie.

Mike i ja spędzaliśmy ze sobą niewiele czasu, ponieważ on zawsze pracował w domu, podczas gdy ja zajmowałam się dzieckiem lub robiłam papierkową robotę. byłem samotny, ja znienawidzony mojego domu i czułam się, jakbym niesprawiedliwie cierpiała z powodu wyborów mojego męża.

W 2010 roku trafiliśmy na emocjonalną ścianę i Mike się wyprowadził. Podczas naszej rozłąki całkowicie przestaliśmy remontować. Zdecydowałem się sprzedać dom, bo miałem dość. Mike dał mi swoje błogosławieństwo; trzeba przyznać, że czuł się okropnie z powodu tego, jak długo trwał remont. Nienawidził też wpływu, jaki dom wywarł na nasz związek. Chciał tylko, żebyśmy znów byli razem i chociaż nie przyznawałam się do tego często, to samo robiłam. Podpisał wszystko, o co go poprosiłem, i był bardzo miły. Doceniam to.

Niestety do 2010 r. wartość naszego domu gwałtownie spadła i powiedziano mi, że jego sprzedaż spowoduje duże straty finansowe. Pokonany, zdjąłem dom z rynku i znalazłem najemcę na małe mieszkanie. To była duża pomoc finansowa.

W połowie 2011 roku Mike i ja pokonaliśmy szanse i pogodziliśmy się. Nigdy nie wypadliśmy z miłości; zamiast tego uważam, że rozwinęliśmy wobec siebie nierealistyczne oczekiwania. i musiał wybaczyć swojemu niedocenieniu pracy potrzebnej w domu, i my musieliśmy współpracować, aby znaleźć rozwiązanie, które zadziała dla nas obu.

Po powrocie Mike'a ustaliliśmy, że będziemy mieszkać w tym domu bez zmian. W tym czasie mieliśmy inny problem: nie mogłam ponownie zajść w ciążę. Po latach walki z wtórną niepłodnością, w 2014 roku w końcu zaszliśmy w ciążę. Nasza walka z niepłodnością w rzeczywistości zakończyła się wzmocnieniem naszego małżeństwa, ucząc nas, że możemy opierać się na sobie w najtrudniejszych czasach. Bezpłodność sprawiła również, że nasze domowe kłopoty bledły w porównaniu ze strachem, że nie będziemy w stanie stworzyć wymarzonej rodziny.

Gdy dziecko numer dwa było już w drodze, wiedzieliśmy, że potrzebujemy więcej miejsca. Do 2014 roku uzupełniliśmy nasze oszczędności i wykorzystaliśmy te pieniądze, aby wynająć wspaniałego lokalnego wykonawcę, przyznając w końcu, że nie mamy już czasu ani ochoty na samodzielne odnawianie tego domu. W ciągu ostatnich dwóch lat wiele osiągnięto.

Nasz wykonawca naprawił również fundament, przeniósł pralkę i suszarkę z kuchni do nowej wnęki na pralnię i przekształcił dom z dwurodzinnego w jednorodzinny. Ma trzy sypialnie, dwie łazienki i jest domem o powierzchni 1600 stóp kwadratowych. Mamy całkowicie przebudowaną kuchnię, a także pomalowano zewnętrzną stronę domu.

W ciągu pierwszych dziewięciu lat posiadania tego domu wydaliśmy około 15 000 dolarów, robiąc wszystko sami. Skutki uboczne oszczędnych remontów majsterkowiczów prawie doprowadziły do ​​końca naszego małżeństwa, co było kosztem znacznie wyższym niż jakiekolwiek oszczędności finansowe.

W przeciwieństwie do tego, w ciągu ostatnich dwóch lat wydaliśmy około 25 000 $ płacąc komuś innemu za wykonanie tej pracy. Zdrowie psychiczne i ulga, które poczułem, były warte każdego grosza.

Zakup górnego domu utrwalacza był co najmniej otwierającym oczy doświadczeniem. Ponad dziesięć lat po naszym zamknięciu Mike i ja prawie wyszliśmy z „ciemnej strony” remontu domu dla majsterkowiczów. Na szczęście nadal jesteśmy razem. Czy nadal żałujemy zakupu tego miejsca? Powiedziałbym nie.

Mike i ja nauczyliśmy się postrzegać nasze zmagania przez lata jako pozytywne doświadczenia edukacyjne, pomagające nam rozwijać się jako para i jako jednostki. I nie, nie sprzedajemy. Kiedykolwiek. Po tak długim czasie w końcu kochamy i szczycimy się naszym domem.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.