Wywiad z Martinem Brudnizkim o Pendry w LA

Nowa edycja Annabel w Londynie otworzył się zaledwie trzy lata temu, ale już stał się punktem styku dla odrzutowca, skrótem że jeśli nie jesteś częścią zestawu Kensington, przynajmniej gwarantujesz zaproszenie do ich prywatnego Klub. (Kiedyś zostałem uwięziony na końcu monologu brytyjskiego bywalca, który można podsumować tylko jako „wszystko imprez, na które chodziłem u Annabel i tego, w co się z nimi ubierałem”, taka jest społeczna sprawiedliwość Mayfair instytucja.)

To zauroczenie jest w dużej mierze związane z bogatym projektem autorstwa Szwedzki architekt Martin Brudnizki, który wyczarował przesadną krainę czarów obfitującą w szkło Murano, wykonaną na zamówienie tapetę De Gournay, kolekcja dzieł sztuki blue-chip, w tym Picasso w przedpokoju i wystarczająca ilość tynków, aby wypełnić weneckiego pałac.

Byłoby więc łatwo porównać projekt Brudnizki do nowo otwartego

Hotel Pendry West Hollywood i dołączony prywatny klub towarzyski The Britely, do Annabel, ale to nie miałoby sensu.

Po pierwsze, Brudnizki rozpoczął pracę nad hotelem w Los Angeles osiem lat temu, ale po drugie, nie wierzy w próby łapania pioruna w butelkę. „Każda przestrzeń ma swoją własną narrację, a do każdego projektu podchodzę z własną, odrębną historią”.

Z Pendry West Hollywood historia była oczywista: Hollywood. Ale w mieście, którego własne tworzenie mitów jest częścią jego działalności, Brudnizki musiały wymyślić zwrot akcji. „Założeniem było stworzenie niezwykle efektownego miejsca, innego niż wszystko inne w LA” – powiedział Brudnizki. „Chciałem, żeby zawierał nutę Hollywood z lat 50., ale także natychmiastowo zanurzył się w samym Pendry”.

Zanim gość wejdzie do Pendry, mijają Klejnot zachodu słońca, rzeźba autorstwa Andy'ego Cao i Xaviera Perrota, która wydaje się być drzewem, z wyjątkiem tego, że liście są wykonane z masy perłowej, a kryształowa geoda Swarovskiego jest osadzona w pniu. W holu, 70’ Dwudziestościan autorstwa Anthony'ego Jamesa, lustrzany geometryczny kształt, który zniekształca i odbija światło, co potęguje wrażenie przebywania w miejscu być. Wnętrza kolorowe, fantazyjne, lustrzane. „Zawsze obawiam się, że rzeczy mogą stać się niemodne, więc lubię klasykę – kolor, odbicie i światło są zawsze aktualne” – powiedział Brudnizki.

Obszary takie jak basen na dachu sprawiają wrażenie wyciągniętych prosto z nasyconej fotografii Slima Aarona, z odrobina charakterystycznego dla Los Angeles różu i turkusu, a w pomieszczeniach ogólnodostępnych są bezczelne akcenty, takie jak złoty lampart poduszki. „Chcę, aby wystrój sprawiał, że ludzie się uśmiechali, czuli, że to najlepszy czas, jaki kiedykolwiek będą mieli” – powiedział Brudnizki. Jednak architekt wie też, kiedy się wycofać: w dwóch hotelowych salach restauracyjnych Wolfgang Puck wszystko jest lekko odwrócone na zewnątrz, w kierunku rozległych panoram Los Angeles. „To kultowa lokalizacja, a kiedy jesteś tak wysoko, wszystko kręci się wokół widoków – szczególnie w nocy, kiedy widać wszystkie światła wijące się w oddali”.

Jest to dalekie od Mayfair, jak powinna być instytucja w Los Angeles, z dodatkową korzyścią w postaci skąpanego w słońcu dachu i, co najważniejsze, wstępu do jego rozkoszy (poza tylko dla członków Brytyjczycy), to tylko rezerwacja.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.