Jak zaprojektować dom, którego nigdy nie musisz remontować?

Projektantka Justine Cushing mieszka w swoim nowojorskim mieszkaniu od 1970 roku, ale nigdy nie wymagała wielkiego remontu, wystarczyło kilka odświeżeń. Tutaj zdradza swoje sekrety dekorowania w ponadczasowym stylu, którego nigdy nie będziesz miał dość.

Barbara King: Twoje mieszkanie emanuje zarówno pewną siebie, gorącą energią, jak i atmosferą prawdziwego zadowolenia.

Justine Cushing: Mieszkam tu od 1970 roku i zawsze uważałam to miejsce za szczęśliwe, pocieszające. Nigdy nie czułem ochoty na remont, chociaż odświeżyłem wszystko przez lata. Ale nie zmieniłem znacząco wyglądu, odkąd się wprowadziłem. Ogólna idea — kolory farb, okładziny ścienne, perkal, aranżacja mebli — pozostała taka sama. Oczywiście fajnie jest robić coś nowego, ale nie widzę sensu w zmianie, chyba że chodzi o poprawę rzeczy. I myślę, że jest dobrze, jak tu jest.

Czy pomalowanie tych ścian na tak żywiołową pomarańczę wymagało odrobiny wiary?

Nie, ponieważ w pewnym sensie naśladowałam starszą siostrę mojej matki, bardzo świadomą projektowania, której dom został udekorowany przez Jansena. Jej salon był pomalowany na fluorescencyjny pomarańczowy kolor i pomyślałem, że jest tak egzotyczny i fascynujący. Powiedziałem moim malarzom, że chcę, aby kolor wyglądał jak krem ​​z zupy pomidorowej. Jest przeszklona, ​​więc wieczorem świeci przy elektrycznych światłach, a kontrast białych podłóg jeszcze bardziej zwraca uwagę na żywiołowość koloru. W pewnym sensie żałuję, że wszystkie pokoje były pomarańczowe.

To byłby śmiały i odważny ruch, nie sądzisz?

Wierzę w identyczność, a całkowicie pomarańczowe mieszkanie nie wydaje mi się tak daleko idące. Kiedy miałem dziewięć lat, przenieśliśmy się do Squaw Valley w Kalifornii, gdzie mój ojciec zbudował ośrodek narciarski. Mieliśmy dość skromny dom, ale siostra mojego ojca Lily Cushing, która była malarką, namówiła moich rodziców, aby zrobić salon w całości na czerwono – czerwony dywan, czerwone lakierowane ściany, czerwone abażury, czerwone antyki, wszystko było czerwony. To było dość niezwykłe, wracając ze śniegu. Ludzie nazywali to piekłem! Odziedziczyłem niektóre z tych pięknych czerwonych antyków i mam szczęście, że dobrze wyglądają na pomarańczowych ścianach.

Tak samo dzieje się ze sztuką. Urzekają mnie te zachwycające obrazy sceniczne.

Są autorstwa mojego dziadka, Howarda Gardinera Cushinga, podobnie jak portrety — ten nad biurkiem chinoiserie przedstawia jego żonę i muzę. Szkolił się w Paryżu i malował na zamówienie portrety towarzyskie. Malował także malowidła ścienne sceniczne i fantasy, wiele z nich z motywami orientalnymi, do swojego domu w Newport, Rhode Island. Miałem sfotografowane i powiększone szczegóły z murali, co czyni je bardzo dramatycznymi. Jeśli widzieliście oryginały, te nie trzymają się zbytnio bogactwem kolorów, ale tworzą miłą atmosferę i dodają pomieszczeniom orientalnego posmaku, co zawsze mi się podobało. Szczególnie lubię chińskie dżonki i pagody. Te małe reprodukcje obrazów w jadalni są śmieciami, a nad pobliskim stołem jadalnym wisi lampa z pagody.

Czy stół i czarna ławka Japanned również są odziedziczone?

Oni są. Byli już tutaj, kiedy się wprowadziłem — matka przekazała mi je wraz z konsolami weneckimi w salonie i samym mieszkaniu. To jest piętro na drugim piętrze czteropiętrowego budynku z piaskowca i kupiła go w połowie lat 60., kiedy znów stała się singielką. Było to dla niej miłe, bo dwóch moich kuzynów mieszkało na wyższych piętrach. A moja ciocia Lily mieszkała tu w latach pięćdziesiątych.

Zadziwiający. Musisz czuć się tak, jakbyś mieszkał w starym rodzinnym domu – wszędzie masz wokół siebie wspomnienia.

Bardzo dobre wspomnienia. A wszystkie zdjęcia krewnych sprawiają, że czuję się stale związany. Wzmacniają mnie, zapewniają o moim miejscu na świecie. Wybrałam nawet tapetę w sypialni, bo przypominała mi ciocię. Namalowała wiele scen przyrodniczych, polnych kwiatów, bujnej zieleni, tego typu rzeczy. Namalowała także leżącą postać wiszącą obok łóżka.

Twoje łóżko to wymyślny mały pokój w pokoju. Czy zawsze miałeś ten baldachim?

Na zawsze. Baldachim jest naprawdę wspaniały i zachęcający — siedzisz w swojej prywatnej przestrzeni, we własnym małym namiocie. Pokój wygląda na większy bez niego, ale kiedy go zdejmowałem, aby go posprzątać, przegapiłem go.

Rozważałeś zamieszkanie gdzie indziej?

Nie poważnie. Praca przychodzą i odchodzą, ale moje mieszkanie jest niezmienne. Kiedy przekręcam klucz w drzwiach i widzę wszystkie moje znajome rzeczy, czuję się tak przytulnie, jak w domu.

ZOBACZ PEŁNY DOM »

Ta historia pierwotnie ukazała się w majowym numerze House Beautiful.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.