Ten tradycyjny dom w Wirginii honoruje swoje XVIII-wieczne korzenie

Carrie Nieman Culpepper: W tym domu muszą mieszkać ciekawi ludzie. Jest zdecydowanie zakorzeniony w tradycjonalizmie, ale światowy i świeży.

Molster: Myślę o tym, jak boho spotyka dżentelmena z Virginii. Jest charlestonianką i miała bardzo południowe wychowanie, ale uczy medytacji i jest dość zrelaksowana i nieformalna. Jej mąż jest Wirginii i prawnikiem. Ma swoją bibliotekę z tomami o historii Wirginii, a ona ma wszystkie swoje posągi Buddy.

Czy to nie Muzeum Sztuk Pięknych Wirginii było właścicielem tego domu?

Molster: Tak! Moi klienci kupili go jakieś trzy lata temu w muzeum. Nazywano go Oaks i pochodzi z połowy XVIII wieku. Jego pierwotne miejsce znajdowało się poza Richmond, ale zostało odebrane i przeniesione do miasta w 1927 roku. Nie wiem, czy pamiętasz, ale kiedyś w przedpokoju miała kwiecistą tapetę.

Czy było coś świętego, czego nie można zmienić?

Molster: Zmodernizowaliśmy wszystkie systemy i przekonałem właścicieli do otwarcia kilku drzwi, ale zasadniczo była to renowacja w obrębie śladu. Pojawiło się pytanie, czy pomalować ciemną stolarkę, więc poprosiliśmy specjalistę od renowacji. Nie miał problemu z przemalowaniem większości z nich, ale w małej tylnej klatce schodowej odkrył poręcz i poręcz, które są nawet starsze niż ten prawie 300-letni dom. Powiedział nam wprost, że nie możemy ich namalować.

Jak radziłeś sobie z całą tą stolarką w swoim projekcie?

Molster: To stare, zmiękczone drewno naprawdę zaczęło do mnie przemawiać. Zachowaliśmy 75 procent boazerii i okien – poplamioną topolę – które wypolerowaliśmy i nawoskowaliśmy. Łączy architekturę z wyposażeniem i sztuką klienta.

Jaka jest historia tej niesamowitej kolekcji obrazów?

Molster: Większość prac jest autorstwa Mary i Williama de Leftwich Dodge, matki i syna, którzy są dalekimi krewnymi mojego klienta. Artystami byli Wirginii, mieszkający w Paryżu przed I wojną światową. W czasie II wojny światowej, kiedy plądrowano tak wiele zbiorów publicznych i prywatnych, Europejczycy krewni będący w posiadaniu prac wysłali dziesiątki obrazów do babci mojej klientki za przechowanie. Kiedy wojna się skończyła, napisali, aby odzyskać kolekcję, ale odesłanie jej byłoby tak drogie, że w końcu kazali jej ją zatrzymać. Mary była znana ze swoich portretów, a William stał się słynnym muralistą z dziełami w nowojorskim Metropolitan Museum of Art i na zlecenie Biblioteki Kongresu. W domu znajdują się również współczesne prace kilku artystów z Richmond i Charleston.

Zauważyłem, że przyjęliście inne podejście do wystawiania sztuki w każdym pokoju.

Molster: Przy takiej obfitości płócien podzieliłem je na grupy. Zgrupowałam przykłady konkretnych gatunków: pejzaże w sypialni, portrety kobiece w jadalni. Zmierzyłem ścianę, a następnie przykleiłem taśmą taką samą ilość miejsca na podłodze, gdzie zacząłem układać obrazy, aby uzyskać kolor i równowagę. Często wskakiwałem na drabinę, aby uzyskać perspektywę. Na ścianie galerii w salonie znajdują się niektóre z ulubionych par. To mieszanka wszystkiego: wysokiego i niskiego, starego i nowego, antycznego i nowoczesnego.

Czy projektowanie wokół tak silnej zabytkowej architektury było wyzwaniem?

Molster: Postanowiliśmy walczyć z ogniem ogniem. Chcieliśmy, aby wyposażenie wnętrz było równie mocne jak architektura. Skala była kluczowa. Sztuka sięga aż do listew koronowych, a zasłony zwisają od podłogi do sufitu. Są tu hojne oprawy oświetleniowe i znaczące, wysokie lampy. Wszystko ma poczucie muskularności i obecności. Intensywność kolorów ma kontinuum w całym domu – paleta niebieskawej zieleni z czerwienią jest potężna, podczas gdy salon ma wspaniały dyniowy kolor i dużą sztukę. To właśnie tworzy spójność – proporcje i siłę.

Zobacz więcej zdjęć tego wspaniałego domu:

Ta historia pierwotnie ukazała się w kwietniowym wydaniu Dom Piękny.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.