Wewnątrz domu i studia Tony'ego Duquette'a w West Hollywood z 1965 r.

Do Dom Piękny 125. rocznica w tym roku cofamy czas, eksplorując najlepsze przestrzenie z naszego archiwum – w tym, jak dotąd, dekorator Mieszkanie Sister Parish w Nowym Jorkui ponadczasowy urok meble z listwami. Następnie odwiedzamy dom i studio niezwykłego projektanta w West Hollywood Tony Duquette, jak widać na 12-stronicowej rozkładówce, opublikowanej po raz pierwszy w naszym numerze z czerwca 1965, gdzie nazwaliśmy go „domem magika”.

Aby naprawdę zrozumieć znaczenie – i poznać historię – dawnej rezydencji jednego z największych projektantów na świecie z wizjonerami rozmawialiśmy z Huttonem Wilkinsonem, który pracował z Duquette przy projektach wnętrz i biżuterii przez prawie pięć dekady. Obecnie pełni funkcję prezesa Fundacji Antoniego i Elżbiety Duquette na rzecz Sztuki Żywej, która jest po części zaangażowana w zachowanie spuścizny Tony Duquette.

Studio znajduje się przy 824 North Robertson Boulevard w West Hollywood (nie mylić z Dawnridge, dawna rezydencja zmarłego projektanta w Beverly Hills, która niedawno odegrała główną rolę w Netflixie Zapadkowy) nigdy nie miała być budowlą mieszkalną, ale to nie zniechęciło Duquette'a, który mieszkał tam z żoną przez 40 lat.

„Salon miał 150 stóp długości, 28 stóp szerokości i 28 stóp wysokości, a Tony zbudował scenę na końcu sala do wystawiania kostiumów i scenografii, którą wykorzystywał także do grania orkiestr na przyjęciach” – wspomina Wilkinsona.

Zbudowana w 1921 roku nieruchomość jest obecnie biurem produkcji filmowej, co w pewnym sensie oddaje hołd początkom mieszkania, biorąc pod uwagę, że został zbudowany na prośbę Josepha Michaela Schencka, rosyjsko-amerykańskiego dyrektora studia filmowego, który był współzałożycielem Twentieth Century Pictures, obecnie 20th Century Lis). Być może nie rozpoznajesz go z imienia, ale wpływ Schencka na Hollywood jest widoczny do dziś: pomógł rozpocząć karierę Marilyn Monroe przekonując swojego przyjaciela — ówczesnego dyrektora produkcji Columbia Pictures, Harry'ego Cohna — do podpisania z nią umowy w 1948 roku. Schenck zlecił budowę studia dla swojej żony Normy Talmadge, która była odnoszącą sukcesy aktorką i producentką w epoce niemego kina.

Teren otaczający posiadłość był niegdyś zapleczem Talmadge – a jej dawne garderoby są teraz częścią dwupoziomowego mieszkania znajdującego się tuż za rogiem, na ulicy o trafnej nazwie Norma Place.

Gdy studio Talmadge przestało istnieć, nieruchomość pełniła funkcję teatru dla kompanii drogowej z filmu z 1925 roku Wesoła wdowa (w którym występują niewymienione w napisach występy sławnych Joan Crawford i Clarka Gable). Niedługo potem studio, które stało się teatrem, przyjęło swoją najmniej efektowną rolę: służyło jako zakład produkcyjny firmy produkującej butelki z wodą, która twierdziła, że ​​sprzedaje wodę mineralną. Po odkryciu, że woda faktycznie pochodzi z pobliskiego zbiornika w Los Angeles, mówi Wilkinson, firma nie była długo na tym świecie.

Ostatecznie w 1950 roku zabytkowy budynek – a ostatecznie cały blok – został zakupiony przez Tony'ego Duquette, który wkrótce odrestaurował i przekształcił konstrukcję w to, co zdobiło strony Dom Piękny 56 lat temu. Wierny swojej maksymalistycznej reputacji projektant wypełnił niekonwencjonalną przestrzeń wszelkim teatralnością akcesoria, takie jak mosiężne rośliny palmowe, wiszące poroże łosia, bujne czerwone dywany, obeliski z masy perłowej i wysokie ozdoby ekrany. Nakrył stół tkaninami w zwierzęce wzory na wspaniałe przyjęcia, oświetlił ogrody marokańskim latarnie i, jak zauważono w oryginalnym artykule, „czasami nazywana trupą baletową”, aby bawić podczas obiad.

Przeczytaj oryginalną historię poniżej:

---

Tutaj wejdź do domu maga

Wspaniała enklawa, czasami wspaniałej rozrywki; gdzie maluje się obrazy, szyje kostiumy, zawiesza żyrandole, ozdabia biżuterię, a prawie żadna fantazja ani piękno nie są poza zasięgiem.

Mur jest wysoki. Masywna brama. Na zewnątrz jest gigant, Los Angeles. Wewnątrz znajduje się gąszcz pachnącej pomarańczy oświetlonej świetlikami i starożytnymi marokańskimi lampionami. Krokiem jest czerwony dywan. A drzwi rozety przetrwały czterysta lat hiszpańskiego deszczu i słońca. Tutaj mieszkają Duquettes. Tutaj pracują. Bawić się. Utrzymuj prawie renesansowe atelier. Pojęcie i aktualność są w rzeczywistości poza czasem i przestrzenią. Posiadłości tego domu, jak zobaczysz, zostały wezwane, jak duch ojca Hamleta, z królewskiej wspaniałej przeszłości iz królestwa morza, dżungli, lasu i nieba. Osiągnięcia są umysłowe, powietrzne, romantyczne, łagodne i pełne mocy zadziwienia i zdumienia.

Miejsce to zaczęło się jako studio filmowe, kiedy gwiazdy miały własną domenę. To była Norma Talmadge. A sufit o wysokości 28 stóp sięgał, by objąć jej kamerzystów, wysięgniki i światła. Teraz ledwo mieści się w wysokim zasięgu lustra i poroża Duquette.

Dom został zaprojektowany tak, aby każda skrzynia, kufer i pudełko zawierały kompatybilny skarb; każde drzwi otwierają widok piękniejszy niż bezpośrednia scena. I tak robią.

Po drugiej stronie wielkich drzwi tsalon. Tutaj bawią się Tony i Beagle Duquette. Na scenie, ustawionej obeliskami z masy perłowej, pokazywane są sekwencje kostiumów do baletu, sceny i filmów – zaprojektowane przez Tony’ego Duquette’a; gdzie okazjonalnie odbywają się audycje wizualne do „aniołów”; gdzie czasem na obiad zapraszana jest mała trupa baletowa. Sam salon jest wystarczająco szeroki, dostatecznie wypolerowany i olśniewający na niejeden czarujący prywatny bal.

Obiad!

Co byś zrobił, gdybyś był magikiem i zjadł osiem na obiad? Klasnęlibyście w dłonie i wyłożylibyście vermeilowe talerze i puchary na tkaninie w panterkę, prawda? I kryształ Baccarat. Jako centralny element... granaty jeżdżące na pozłacanym pancerniku. Teraz, oprócz naprawdę błyszczącego żyrandola, zamieniłbyś lampy na olej wielorybi na naftę. A krzesła? Tylko krzesła English Planter od Siam. To tyle (poza oczywiście menu). Dodatkowe zaklęcia do zobaczenia po lewej: włoska konsola zawiera XVII-wieczny model bazyliki, kryształowy kandelabr i pagórek z kryształu górskiego. Malarstwo to XVIII-wieczne weneckie „Gondolieri”.

Spójrz powyżej na historyczną paradę naszkicowaną dla M.G.M. przeznaczenie. Na całej stronie na znakomicie ubranych postaciach dla Każdy, który był wystawiany rok po roku przed katedrą na Festiwalu w Salzburgu. Spójrz na stolik do kawy i zobacz skamieniałego żółwia z płynnym złotym wężem przegubowym i maleńką postacią na gronostajach. Oto skondensowana sygnatura Duquette.

Skąd wziął się ten ziemsko-nieziemski geniusz? Nie ma na to wpływu ani Dali, ani Max Ernst. Bardziej prawdziwie, wrażenia chłopca urodzonego w Kalifornii, wepchniętego w gwałtownie zmieniające się cuda zimy, wiosny, lata i jesieni w północnych Trzech Rzekach, Michigan – który kochał ciemne lasy, strumienie, jeziora i który prawdopodobnie poszedł do domu z ropuchą w kieszeni, aby nakarmić swój słoik świetlików, który podpierał się jego kopia Alicja w Krainie Czarów. Jego formalna szkoła artystyczna była czystym Bauhausem, który musiał zsunąć się jak niezawiązany but. Być może daleko w jego świadomości tkwiło dumne wspomnienie jego stryjecznego dziadka Marshalla, partnera prerafaelickie centrum burzowe, William Morris, a w tle świecą Lady Mendl i Frances Elkinsa.

The Duquettes (była Elizabeth Johnson z Los Angeles) chodziła razem do szkoły artystycznej, gdzie malowała figury, ptaki i zwierzęta „pięknie”. Maluje teraz, z wprawą i autorytetem, głównie postacie owinięte w dal… czar. Działania Tony'ego Duquette są tak liczne, że trudno je zarejestrować. Ostatnio kurtyna w nowym centrum muzycznym w Los Angeles i kostiumy dla Salome. Ale jego prace obejmują triumfalne kostiumy dla Broadwayu Camelot, pół tuzina baletów, jeszcze pół tuzina filmów. I jednoosobowe pokazy w Pavillon de Marson, Luwrze i sześciu muzeach w tym kraju.

---

Śledź House Beautiful na Instagram.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.