Prawdziwa historia wizyty księżnej Diany w Nowym Jorku: co pominęła korona

W ostatnim odcinku Koronaw czwartym sezonie widzimy młodą księżną Dianę (grana przez Emmę Corrin) podejmuje się jednego z najważniejszych zadań w jej królewskiej karierze: trzydniowej wyprawy do Nowego Jorku, pierwszego solowego zaręczyn. Jak pokazano w serialu, wizyta była zamachem stanu. Empatia i urok Diany były w równym stopniu widoczne, a Amerykanie gromadzili się, by rzucić okiem na nią. "Ona jest doskonała!" młody mężczyzna mówi reporterowi. I, nawiązując do problemów małżeńskich Diany i Charlesa: „Jeśli oni jej tam nie chcą, bardzo chcielibyśmy ją tutaj mieć”.

Rzeczywistość wizyty Diany w lutym 1989 roku była prawie taka sama. Nowojorczycy domagali się biletów na galę charytatywną, aby być w jej obecności i byli poruszeni obrazami odwiedzania przez nią chorych dzieci. Ta podróż była początkiem tego, co miało stać się trwałym związkiem między księżną Dianą a miastem. Wróciła na głośne wydarzenia, takie jak nagrody CFDA, w końcu zorganizowała słynną aukcję charytatywną jej sukienki w centrali Christie's Park Avenue i nawiązała głębokie przyjaźnie z wybitnymi mieszkańcami, takimi jak

Bazar harfara redaktorka Liz Tilberis.

Można się zastanawiać, co przydarzyłoby się Dianie w Nowym Jorku, gdyby miała więcej czasu. Łatwo jest sobie wyobrazić wiele wycieczek na pokazy mody, binge na Broadwayu lub czarne krawaty, a nawet wymyślić dla niej cały drugi akt za oceanem. Nie byłaby osamotniona w swoim uczuciu do Nowego Jorku. W końcu miasto ma szczególny urok dla rodziny królewskiej. Książę i księżna Windsoru znaleźli tam bezpieczną przystań po swojej abdykacji, a ostatnio Meghan Markle wycofał się z presji Windsor Palace, aby dołączyć do przyjaciół na baby shower w 2019 roku w Mark hotel.

Wizyta Diany nastąpiła dzięki jej mecenatowi Opery Walijskiej. W tym czasie Brooklyn Academy of Music przygotowywała swój pierwszy sezon operowy, a inauguracyjne przedstawienie miało gościć walijską firmę do produkcji Falstaff i uroczyste przyjęcie. „Facet o imieniu Brian McMaster prowadził [operę]”, wspomina była prezes BAM, Karen Brooks Hopkins. „On i ja rozmawialiśmy o zbieraniu funduszy. Powiedziałem: „Wow, gdybyś tylko mógł zdobyć królową, naprawdę moglibyśmy zebrać dużo pieniędzy". Powiedział: „Mogę zrobić lepiej niż królowa: Diana". ”

Brooks Hopkins i współprzewodnicząca gali Beth Rudin DeWoody zobaczyli, że bilety za 2000 dolarów zostały wyprzedane tylko na słowo obecności Diany. (Jedyną osobą, która zwlekała z zapłatą, mówi Rudin DeWoody, był Donald Trump.) „Jest wiele przygotowań, kiedy gościsz księżniczkę. Mieliśmy każdy szczegół bezpieczeństwa w historii ludzkości” – mówi Brooks Hopkins. „Kiedy księżniczka się rusza, w grę wchodzi wiele osób”. Współprzewodniczący udali się do Londynu, aby omówić przygotowania z personelem Diany i byli: przeszkolony w tajnikach królewskiego protokołu, który obejmował bezpieczeństwo, jakie jedzenie można, a czego nie można podawać i jak podejść do księżniczka.

Przygotowanie BAM oznaczało zainstalowanie wykrywaczy metali i powitanie psów wąchających bomby. Pisząc o nocy, Brooks Hopkins przypomniał, że grupy takie jak Komisja Sprawiedliwości w Irlandii Północnej i Irlandzka Północ Komitet Pomocy planował pikietować imprezę, a 500 balonów, które miały udekorować przyjęcie szampana, dostało kibosz przez Departament Stanu. (Pękający balon brzmi zbyt jak wystrzał z broni palnej dla wygody.) Ustawienie miejsc siedzących wymagało wielu godzin i wojskowej precyzji.

W tę wielką noc księżniczka pojawiła się w BAM o 18:15. ubrana w suknię wyszywaną cekinami w kolorze kości słoniowej, a przed samą operą eskortowano ją na przyjęcie przed przedstawieniem. „Wszyscy są na czarno, a ona wchodzi do swojej królewskiej loży, którą pięknie ozdobiliśmy tymi wszystkimi zieleniami i tak dalej, i jest ubrana na biało. Z tłumu wznosi się jakby westchnienie z powodu jej urody i całej mody” – mówi Brooks Hopkins. Diana brała udział w przyjęciu szampana w przerwie i siedziała przy długiej operze. Po przedstawieniu kawalkada przetransportowała ją z Brooklynu do centrum Manhattanu na siedzącą kolację dla 850 osób w Winter Garden. Wśród gości znaleźli się burmistrz Ed Koch i Bianca Jagger.

Diana wspięła się na schody sali koncertowej na ramionach Briana McMastera i Harveya Lichtensteina z BAM. Rudin DeWoody znalazł się przy stole z księżniczką. „Porozmawialiśmy trochę. Rozmawialiśmy o naszych dzieciach – mówi. „Pamiętam, że najwyraźniej była zmęczona i musiała też przesiedzieć tę długą operę. Pierwszą rzeczą, którą zrobiła, było złapanie bagietki ze stołu i rozpoczęcie żarłocznego jedzenia. Oczywiście było wiele zasad dotyczących tego, co może znaleźć się w jej jedzeniu, a co nie. Nie ma czosnku, nie ma cebuli, cokolwiek.

Sukces gali przekształcił BAM, który w tamtym czasie był wschodzącą organizacją, która niekoniecznie mogła liczyć na uwagę wielu nowojorskich filantropów zajmujących się sztuką. „To była jedna z tych nocy, kiedy pamiętasz wszystko, co się wydarzyło, nawet te wszystkie lata później” — mówi Brooks Hopkins. „Naprawdę, BAM umieścił nas na mapie. Wszyscy chcieli tam być. Gwiazdy, bogaci ludzie, do których nigdy wcześniej nie mieliśmy dostępu, wszystkie wspaniałe nowojorskie rodziny. To była tylko jedna z tych niesamowitych nocy.

W 1989 roku Verona Middleton-Jeter była głównym administratorem tymczasowych mieszkań dla bezdomnych w Henry Street Settlement, organizacji usług społecznych Lower East Side. Prowadziła program samopomocy, który zatrudniał kobiety, które przeszły przez programy Henry Street dotyczące bezdomności lub przemocy domowej. „Te kobiety były naprawdę dumne, że dostały szansę i stały się jednymi z głównych orędowników bezdomnych kobiet z rodzinami i przemocy domowej” – mówi Middleton-Jeter. Na kilka tygodni przed wizytą Diany, kiedy dyrektor wykonawczy Henry Street powiedział Middleton-Jeter, że osada może być jednym z przystanków w podróży księżniczki, była sceptyczna. „Był jak:„ Verona, zrób to! Zróbmy to dla Henry Street”. Powiedziałem: „Dobrze, jeśli po to to robimy. Będzie jasne, że robimy to, aby zwiększyć widoczność Henry Street. Naprawdę nie oczekuję, że księżna Diana zrobi cokolwiek, aby pomóc bezdomnym znaleźć pracę” – wspomina.

Pracownicy i mieszkańcy Henry Street czekali na zewnątrz, kiedy Diana wysiadła z samochodu. „Podszedłem do samochodu i zrobiłem dokładnie to, czego nie powinienem robić, uścisnąłem jej rękę. Wysiadła i powiedziała: „Hej, nosimy te same kolory” – mówi Middleton-Jeter. „I to było to. Była po prostu tak przyziemna. Nie miałem czasu się denerwować. Więc po prostu przebiła się przez cały mój niepokój.

Middleton-Jeter umówił członków grupy samopomocy na rozmowę z księżniczką. Jedna kobieta, Shirley, była szczególnie podekscytowana. „Po prostu tak kochała Księżniczkę Di i była tak szczęśliwa, że ​​mogła być częścią grupy, aby ją poznać. Shirley spojrzała na nią i powiedziała: „O mój Boże. Ale jesteś taka ładna!’ Cóż, myślałem, że umrę!” mówi Middleton-Jeter. „Wszyscy powiedzieliśmy: „Słuchaj, musimy być tacy, tacy”. Kiedy Shirley spojrzała na nią i to powiedziała, po prostu się roześmiałam. To zdjęcie, które stało się wirusowe”.

Kobiety z grupy i niektórzy mieszkańcy mogli porozmawiać z Dianą. Usiadła na łóżku młodego chłopca i zapytała go o plakat, który powiesił. Middleton-Jeter opisuje, jak naturalnie rozmawia z mieszkańcami i wykazuje duże zainteresowanie problematyką przemocy domowej. „Kiedy poszła do żłobka, naprawdę wydawało się, że dostała się do tamtejszych dzieci. Była to kolejna okazja do okazania jej troski i interakcji z ludźmi, ale w bardzo bezpretensjonalny sposób. Wszyscy byliśmy zdumieni” – mówi.

Kiedy Diana wyszła na ulicę, spotkała ją ogromna rzesza życzliwych osób. Ustawiono bariery, aby trzymać tłumy z dala, a księżniczka była prowadzona przez swoich ochroniarzy. „Ponieważ próbowali trzymać ją z dala od tłumu, cały Lower East Side był tak podekscytowany, że tam była. Wychodziła na zewnątrz, gdzie chcieli, żeby poszła przywitać się z dzieckiem. Była jedna mała dziewczynka, która miała tulipany, a Diana właśnie złamała linię, podeszła do tego dzieciaka i się przywitała” – mówi Middleton-Jeter.

Później tego samego dnia Diana zatrzyma się w FAO Schwarz na lunch, by uczcić brytyjskie zabawki. Ostatniego dnia w Nowym Jorku udała się do szpitala Harlem, gdzie odwiedzała dzieci chore na AIDS. Tuliła siedmioletniego chłopca i rozmawiała z lekarzami o chorobie. „Nasza własna rodzina królewska, cokolwiek to jest, będąc demokracją, republiką lub czymkolwiek, nie zrobiła cokolwiek prawie tak symbolicznego jak te rzeczy, które robisz dzisiaj” – powiedziała dr Margaret Heagarty, Los Angeles Times zgłoszone w tym czasie.

Po tym, jak oficjalnie zanurzyła palec u nogi w nowojorskiej wodzie, Diana mogła wrócić do miasta na osobiste wizyty, które pozwoliły jej rozkwitnąć. Po rozstaniu z księciem Karolem w 1992 roku jej sympatia do Nowego Jorku tylko wzrosła. W styczniu 1995 roku Liz Tilberis została uhonorowana przez CFDA nagrodą za osiągnięcia wydawnicze. Księżniczka poleciała statkiem Concorde do Nowego Jorku, aby wręczyć przyjaciółce nagrodę w stanie Nowy Jork Teatr w Lincoln Center, obcisła suknia Catherine Walker i zaczesane do tyłu włosy nagłówki.

Projektant Stan Herman był wówczas prezesem CFDA. „Prawdopodobnie fizycznie znajdowała się w zenicie swojego wyglądu. Mam na myśli te zaczesane do tyłu złote zamki, które wyglądały tak elegancko, że można było przez nie przeciągać dłonią w nieskończoność. Sukienka, nieśmiałe spojrzenie, które wszędzie nosiła ze sobą” – wspomina. „Zabawną rzeczą była linia odbiorcza, ponieważ każdy, każdy chciał być na tej cholernej linii odbiorczej. To było niemożliwe. Nie byłam nawet pewna i zamierzała wejść na linię odbiorczą… Dzięki swojej obecności sprawiła, że ​​gala CFDA była spektakularna.”

Jej częste podróże do Nowego Jorku naznaczone były pobytami w Carlyle i wizytami u takich przyjaciółek jak projektantka Marguerite Littman, Lana Marks i Lucia Flecha de Lima. W 1997 roku dołączyła do Tiny Brown na lunch w Four Seasons – jedyny raz, kiedy Diana tam jadła, według Juliana Niccolini, ówczesnego współwłaściciela. „Kiedy weszła do pokoju, ponieważ jako pierwsza weszła sama, przypominało to dzień, w którym Jackie Onassis weszła po raz pierwszy. Cała jadalnia się zatrzymała – mówi. „Większość z tych ludzi to faceci z Wall Street, prawnicy, potentaci na rynku nieruchomości. Po prostu nie mogli uwierzyć, jak piękna, jak wspaniale wyglądała ta konkretna kobieta. To była niezła chwila. Diana miała na sobie zielony garnitur Chanel. Był to ostatni posiłek, jaki dzielą się ze znajomymi.

Najgłośniejszym wydarzeniem księżniczki była aukcja jej sukienek w Christie’s w 1997 roku. Zgodnie z sugestią swojego syna Williama, Diana sprzedała 79 swoich najsłynniejszych sukien w domu aukcyjnym aby skorzystać z Royal Marsden Hospital Cancer Fund i AIDS Crisis Trust, które miał Littman założony. Sprzedaż przyniosła 3,25 miliona dolarów.

Szef kuchni i autor Alex Hitz zaprzyjaźnił się z Dianą dzięki Littmanowi. „Diana powiedziała do Marguerite: ‚Dam ci moje sukienki’. A Małgorzata powiedziała: ‚O mój Boże, czy tak źle się ubieram?’ Ale miała na myśli to, że zamierzała wystawić je na aukcję na cele charytatywne Marguerite. Wspomina dni poprzedzające aukcję jako nieprzerwany pośpiech działalność. „Kiedy przyjechali do Nowego Jorku sprzedawać sukienki, trwało to tydzień. Lollapalooza Diany i wszystkie kolacje i wszystkie przyjęcia. Wszyscy byliśmy razem w Carlyle – mówi.

Dla Nancy Valentino, pracownika Christie's, który był w zespole organizującym wyprzedaż, ta noc nigdy nie zostanie zapomniana. „Jako pracownicy mieliśmy spotkania protokolarne. Wiesz: „Nie zbliżaj się, nie ruszaj się, patrz w dół” lub cokolwiek. A po schodach wchodzi ta świetlista, niesamowita, trochę anielska, piękna osoba... Kiedy ją zobaczyłeś, kiedy byłeś w jej obecności, wiedziałeś, że jesteś w obecności kogoś niezwykłego – mówi. „Była ciepła i przyjazna, spojrzała wszystkim w oczy i podziękowała”. To była jej ostatnia wizyta w mieście, które tak bardzo kochała i które wyraźnie kochało jej plecy. Dwa miesiące później już jej nie będzie.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.