Villa d'Este nad jeziorem Como rozpoczyna 150. sezon w 2022 r.

Vnielegalność jest po włosku na określenie czegoś, na co nie mówiącym po włosku nie mówi się dużo dłużej – „letnie wakacje w zamieszkania na wsi” — i przez wieki żaden włoski hotel willowy nie przyciągał więcej lata (i wiosny) i upadek) vacanzieri niż Villa d’Este w wiosce Cernobbio nad jeziorem Como. Został zbudowany w 1586 roku przez architekta Pellegrino Pellegriniego jako letnie rekolekcje dla kardynała Tolomeo Gallio, wizytówka dla rozrywki polityków, intelektualistów i duchownych. Słowo rozprzestrzenia się. W 1615 r. przybył sułtan Maroka ze swoją świtą, aby na własne oczy zobaczyć wspaniałość willi.

Podążyli za nimi właściciele i mieszkańcy bogactwa, władzy i ekscentryczności, ulegając luksusowi willi. Na początku XIX wieku Vittoria Pelusa, była baletnica, zbudowała na zboczu wzgórza przylegającym do ogrodów szereg miniaturowych fortów, aby młody, przystojny drugi mąż, generał napoleoński, zamiast wdawać się w inne kłopoty. Caroline of Brunswick, przyszła królowa Anglii, kupiła posiadłość w 1815 roku, aby uniknąć małżeństwa bez miłości ze swoim kuzynem w pierwszej linii, Jerzym IV. Cesarzowa Maria Fiodorowna, żona cara Aleksandra III, zarezerwowała go na dwa miesiące w 1868 roku i została przez dwa lata.

Kiedy willa stała się hotelem, w 1873 r. zaczął nieprzerwanie przybywać pochód znamienitych – polityków, aktorów, artystów, przemysłowców. Przybyli, zobaczyli, zostali zabici przez: niezrównaną lokalizację willi na brzegu jeziora Como, otoczoną podnóżem Alp; klasyczne proporcje budynku; służba Starego Świata, jednocześnie formalna i rodzinna; wystrój wnętrz, pełen dzieł sztuki i antyków, jedwabi i rzemieślniczych brokatów; oraz 25 akrów ogrodu, który wraz z samą willą został uznany za pomnik narodowy w 1913 roku. (Powyżej widać Nimfeum z XVI wieku, czyli Mur Mosiac.)

Alfred Hitchcock, który był częstym gościem, nakręcił wiele scen do swojego pierwszego filmu, Ogród przyjemności, na terenie, najwyraźniej tak oczarowany nimi jak Edith Wharton w 1903 roku. „Prawie wszędzie indziej”, lamentowała w Włoskie wille i ich ogrody, „stara magia ogrodu została wyparta przez wściekłość nowoczesnego ogrodnictwa”. We wczesnej powieści Vladimir Nabokov, który odwiedził Cernobbio w 1968 roku, ma: bohater mówi, że uwielbia miejsca, w których emanuje klimat innych epok niż ten, w którym się znajdujesz, co podsumowuje uwodzicielską podróż w czasie Villi d’Este. Nie poddaje się kaprysom mody („odporny na modę”, jak to ujął bywalca), wybierając zamiast tego rozsądną renowację nella tradizione z aktualizacjami w razie potrzeby: lądowisko dla helikopterów, wspaniałe spa i klub sportowy, dwa baseny, cztery korty tenisowe, kuchnia o powierzchni 8000 stóp kwadratowych (zainstalowana w 2017 r.).

Marzec to początek 150. sezonu Villa d’Este. Od 1 listopada jest zamykany na doroczny obrzęd. Każdy z 152 pokoi został opróżniony: ułożone materace, przesunięte meble, żyrandole z Murano zdjęto, abażury zdjęte, sztućce w pudełku, dywaniki i zasłony zwinięte, sztuka pod opieką konserwatorzy. Już 1 marca wszystko zostanie odłożone – wypolerowane, wyczyszczone, naprawione (a niektóre pokoje całkowicie odnowione).

Jak mówi przyjaciel, który wielokrotnie był świadkiem skutków tej odnowy: „Dlatego to miejsce jest ponadczasowe. Jeśli nie możesz zrobić czegoś lepszego niż to, co już masz, jaki jest sens zmiany?” Ale na horyzoncie jest coś nowego. W ramach swojego jubileuszowego sezonu Villa d’Este po raz pierwszy zostanie otwarta na najbliższe Boże Narodzenie i Nowy Rok. A wieczorami zespół zagra, jak to miało miejsce przez dziesięciolecia latem na marmurowym tarasie z widokiem na jezioro.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.