Prawdziwa historia za domem grozy w Amityville

Pełna historia Amityville Horror House została opisana w trzecim sezonie podcastu o nawiedzonym domu w House Beautiful, Ciemny Dom. Posłuchaj odcinka Tutaj.

Na wąskiej działce w Amityville w stanie Nowy Jork położony jest holenderski budynek kolonialny z 1925 r., który jest prawdopodobnie najbardziej osławiona rezydencja. Dom przy Aleja Oceaniczna 112 zawdzięcza swoją reputację Horror Amityville, the Książka z 1977 roku i jego Film z 1979 roku adaptacja, które opowiadają „prawdziwą” historię George'a i Kathy Lutz, młodego małżeństwa, które uciekło z domu zaledwie 28 dni po przeprowadzce, twierdząc, że do wyjazdu zmusiła ich „bardzo silna siła”. Choć film pozostaje klasyką horroru, w niewielkim stopniu przedstawia prawdziwą historię domu, który najprawdopodobniej nigdy nie był nawiedzony.

Trzypiętrowy dom został pierwotnie wybudowany dla Johna i Catherine Moynahan, którzy kupili posiadłość od irlandzkiej rodziny na początku lat dwudziestych XX wieku. Moynahanowie usunęli z działki mały, istniejący domek i zlecili jego budowę lokalnemu budowniczemu Jessy’emu Purdy’emu dom z pięcioma sypialniami i czterema łazienkami, z przesłonowym dachem i dwoma ćwierćokrągłymi oknami z widokiem na ocean Aleja. W październiku 1960 roku córka Moynahanów sprzedała dom Johnowi i Mary Rileyom, którzy mieszkali tam przez pięć lat, zanim w czerwcu 1965 roku sprzedali go Ronowi i Louise DeFeo.

Kiedy kupili dom, DeFeo mieli czworo dzieci: Ronalda Jr., Dawn, Allison i Marca, a jedno było w drodze – ich syn John urodził się pod koniec tego samego roku. Możliwość przeniesienia rodziny z małego mieszkania na Brooklynie do przestronnego domu przy Ocean Avenue była marzeniem spełniło się w przypadku Rona seniora, który nazwał dom „Wielkimi nadziejami” i zawiesił tablicę z nazwą na słupie z przodu trawnik. Jednak wewnątrz schemat obelżywego i kontrolującego zachowania „Wielkiego Rona” wobec żony i dzieci spowodował narastanie napięcia, które osiągnęło tragiczny punkt dziewięć lat później.

Wczesnym rankiem 13 listopada 1974 r. w ich domu znaleziono zamordowanych sześciu członków rodziny DeFeo. Ron senior i Louise zostali postrzeleni dwukrotnie, a czworo ich dzieci – Dawn, Allison, Marc i John – zostało postrzelonych raz. Ich ciała odkrył następnego wieczoru jedyny ocalały członek rodziny, Ronald Jr., którego ostatecznie uznano za winnego sześciu morderstw drugiego stopnia. W grudniu 1975 roku został skazany na sześć kolejnych wyroków po 25 lat więzienia.

Mniej więcej w tym samym czasie dawny dom DeFeo został sprzedany George'owi i Kathy Lutzom, którzy 18 grudnia 1975 roku wprowadzili się do niego z trójką małych dzieci. Z ich historii wynika, że ​​już pierwszego dnia w domu rodzina zaczęła doświadczać zjawisk paranormalnych. Horror Amityville Jay Anson przedstawia mrożący krew w żyłach opis okropności, z jakimi musieli się zmierzyć, począwszy od tajemniczego zielonego śluzu sączącego się po ścianach i muszlach klozetowych zrobiło się całkowicie czarne w środku, aż do pojawienia się świni z paciorkowatymi czerwonymi oczami i postacią bez twarzy z demonicznymi rogami i białym daszkiem kaptur. Rodzina osiągnęła punkt krytyczny 14 stycznia 1976 r., niecały miesiąc po przeprowadzce, i uciekła z domu, zostawiając cały swój dobytek. Po dochodzeniu dotyczącym zjawisk paranormalnych przeprowadzonym w marcu Lutzowie zwrócili dom bankowi i przenieśli się do Kalifornii. Pomimo Newsday raport obalający większość ich historii, Horror Amityville wywołał publiczną fascynację domem, która trwa do dziś.

Kiedy Jim i Barbara Cromarty kupili dom za 55 000 dolarów w kwietniu 1977 roku, nie zdawali sobie sprawy, że wkrótce ukaże się na ten temat książka. W listopadzie rodzina Cromarty została zbombardowana przez tak wielu niechcianych gości, że postanowili zmienić adres domu. To jednak nie powstrzymywało ciekawskich gapiów przed przychodzeniem o każdej porze dnia.

W wywiadzie z Newsday W następnym roku rodzina Cromarty ujawniła, jak zła stała się sytuacja, mówiąc, że ponieważ tak wielu „gości” przybyło późno w nocy, ledwo spali. Pewnego razu o 3 w nocy na trawniku przed domem stał mężczyzna i grał na trąbce. Innym razem ktoś zostawił na werandzie ludzkie odchody. W okolicach świąt skradziono rodzinne dekoracje. Reputacja domu grozy sprawiła, że ​​14-letnia Joyce Cromarty poszła do szkoły, gdzie koledzy z klasy nękali ją i wielokrotnie pytali, czy odkąd się wprowadziła, widziała jakieś duchy. Ale Cromartyowie powiedzieli, że nie doświadczyli tam niczego paranormalnego.

W grudniu 1978 roku ciągły napływ gości okazał się zbyt duży dla rodziny, która zdecydowała się wyprowadzić i wystawić dom na sprzedaż za 100 000 dolarów. Do czasu Horror Amityville z Jamesem Brolinem i Margot Kidder w rolach głównych trafił do kin w lipcu 1979 roku, rodzina Cromarty nie znalazła jeszcze żadnego poważnego nabywcy. Tymczasem nowa fala ciekawości, jaką wywołał film, rozprzestrzeniła się na całą społeczność.

Ocean Avenue była zaśmiecona pustymi butelkami po piwie, pudełkami po popcornu i innymi śmieciami pozostawionymi przez gapiów, których brak szacunku odnosił się do każdego domu i właściciela domu na ulicy. W miarę jak tłumy rosły, zatrudniano dodatkowych funkcjonariuszy policji i wypłacano im nadgodziny, co było kosztownym wydatkiem dla małej wioski takiej jak Amityville. Chociaż urzędnicy publiczni rozważali sposoby zarabiania na tłumach, takie jak organizowanie wycieczek autokarowych lub pobieranie opłat za wstęp do obejrzenia domu, żaden z tych pomysłów nie został zatwierdzony ze względu na szacunek dla DeFeo rodzina.

Porzuciwszy pomysł sprzedaży domu, Cromarty w końcu wprowadzili się z powrotem. Walcząc w obronie reputacji domu, zgodzili się na wystąpienia na terenie całego Nowego Jorku, podczas których mogli podzielić się prawdziwą historią domu. W lutym 1982 roku doszli do porozumienia z wydawnictwem, nakazując usunięcie podtytułu „historia prawdziwa” ze wszystkich przyszłych wydań książki. Kiedy w sierpniu 1987 roku rodzina Cromarty w końcu sprzedała dom, sytuacja znacznie się uspokoiła. Jednak zainteresowanie filmem rosło za każdym razem, gdy film był emitowany w telewizji. Według Jima miało to miejsce w noc sprzedaży domu długoletnim mieszkańcom Amityville, Peterowi i Jeanne O’Neillom.

O'Neillowie kupili dom za 325 000 dolarów i wymienili obecnie niesławne okna na kwadratowe. Napełnili także basen w ziemi. W czerwcu 1997 roku, po 10 latach mieszkania tam, O’Neillowie sprzedali dom Brianowi Wilsonowi za 310 000 dolarów. W ciągu 13 lat posiadania domu Wilson wyremontował hangar dla łodzi i dodał drugą altanę z tyłu domu. Sprzedał go we wrześniu 2010 roku Caroline i Davidowi D'Antonio za 950 000 dolarów. D’Antonios mieszkali tam przez 6 lat, zanim wystawili dom na sprzedaż za cenę wywoławczą 850 000 dolarów. Kiedy został sprzedany w marcu 2017 roku, kosztował 605 000 dolarów. Od czasu Lutzów żaden właściciel nie zgłosił, że doświadcza w domu zjawisk paranormalnych.

---

Ciekawi mnie więcej informacji na temat Dom grozy w Amityville? Posłuchaj odcinka podcastu o nawiedzonym domu z tego tygodnia, Ciemny Dom, aby poznać ekskluzywne historie o duchach i wgląd w pokręconą historię domu.