Sotheby's sprzedaje najlepsze malarstwo renesansowe

Po Botticellego Portret młodego mężczyzny trzymającego rondelprzybył do Sotheby’s i zaaklimatyzował się do poziomu wilgotności, został wypakowany ze skrzyni, wyjęty z ramy i postawiony na stole w laboratorium naukowo-badawczym. Kiedy pozwolono mi odwiedzić, stałem nad obrazem, który ma się sprzedać ponad 80 milionów dolarów, zbyt przerażony, by chociaż oddychać w jego pobliżu. Młody mężczyzna przedstawiony na panelu patrzył na mnie.

Widziałem go wcześniej wiszącego w Metropolitan Museum of Art. Po tym, jak spojrzałam na niego przez cichą galerię, poczułam, jak jego stalowy wzrok podąża za mną przez pokój, karcąc mnie jak ochroniarz, gdy podszedłem zbyt blisko. Ale kiedy spotkałem go w Sotheby's, jego zachowanie nie wydawało się aż tak wyniosłe. Patrząc na niego, podziwiałam jego delikatnie falowane włosy, jego przenikliwe oczy, jego słaby uśmiech. Widząc go z góry, jego spojrzenie nie było tak przenikliwe. To nieskończona gama wyrazów, jakie oferuje misternie wymodelowana twarz młodego mężczyzny, sprawia, że ​​ten portret jest arcydziełem niepodobnym do żadnego innego, które zostało wystawione na aukcję w ostatnich latach.

Sandro Botticelli (urodzony we Florencji w 1444 lub 1445 roku jako Alessando di Mariano Filipepi) był jednym z najsłynniejszych artystów włoskiego renesansu. Dziś znany jest z mitologicznych arcydzieł wiszących w Galerii Uffizi we Florencji i fresków religijnych które zdobią kościoły toskańskiego miasta, był poszukiwany jako portrecista przez jednych z najsłynniejszych jego Włochów era.

Jego portrety nie są dziś tak znane – niewielu turystów pielgrzymuje, aby je zobaczyć, tak jak robią to, aby stanąć przed jego Narodziny Wenus w Uffizi – ale to głównie dlatego, że tak niewielu z nich przetrwało. Zachowało się tylko kilkanaście portretów artysty, a prawie wszystkie znajdują się w zbiorach muzealnych. (Ten wisi w muzeach przez ostatnie dwie dekady, najpierw w Galerii Narodowej w Waszyngtonie a następnie w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku). Kiedy ten portret zostanie sprzedany podczas Sotheby’s Aukcja mistrzowskich obrazów 28 stycznia równie dobrze może to być ostatni raz, kiedy portret Botticellego pojawi się na rynku sztuki – i prawie na pewno będzie to ostatnia szansa na posiadanie portretu tego kalibru.

Ostatnio sprzedany w 1982 roku obraz ten ma długą proweniencję i historię, chociaż tożsamość jego opiekuna została utracona w historii. Panel został namalowany między 1480 a 1485 rokiem, a w przeszłości sugerowano, że tematem może być Giovanni di Pierfrancesco de’ Medici, kuzyn Lorenzo de’ Medici, który był de facto władcą Florencji aż do śmierci w 1492. Znany jako Lorenzo Wspaniały, był ważnym patronem Botticellego i wielu innych artystów i uczonych renesansu, w tym Michała Anioła i Leonarda da Vinci. Nawet jeśli przedstawiony młody mężczyzna nie jest Giovannim, uczeni mogą powiedzieć z niemal pewnością, że opiekun był członkiem rodziny Medici lub kimś z ich bliskiego kręgu.

Podczas gdy tożsamość opiekuna pozostaje nieuchwytna, niektóre inne sekrety panelu zostały nam ujawnione dzięki analizie naukowej. Dzięki promieniom rentgenowskim i refleksogramom w podczerwieni (IRR) zrobionym z obrazu w naszym laboratorium, mogliśmy zobaczyć, jak artysta dostosował i rozwinął pozę obiektu podczas pracy nad obrazem. Pomimo pozornej klarowności i pewności każdej linii w Młody mężczyzna trzymający rondel, wykonane przez nas obrazy IRR pokazują strukturę naciętych okręgów i linii, które są charakterystyczne dla metody kreślenia swoich kompozycji przez Botticellego. Ujawniają również obszerne podrysowania, które różnią się wieloma szczegółami od gotowego obrazu, w tym zmian włosy siedzącego, które zostały przedłużone do jego ramion, oraz korekty kołnierzyka i guzików jego tunika.

Tajemnice tkwiące w każdym panelu i płótnie sprawiają, że obrazy Old Master są tak urzekające. Jednym z najważniejszych szczegółów obrazu jest rondo, które trzyma młodzieniec. W przeciwieństwie do podobnych przedmiotów symbolicznych, które zwykle były malowane w rękach osób siedzących do portretów w okresie renesansu, przedmiot, który trzyma młody człowiek jest oryginalnym dziełem z XIV wieku przypisywanym sieneńskiemu malarzowi Bartolommeo Bulgarini, który został wstawiony w panel, na którym Botticelli namalował to portret.

Jeśli medal był oryginalny na portrecie, musiał ujawniać coś symbolicznego na temat modela – być może dzielił imię ze świętym lub widział mężczyznę w kręgu jako swojego patrona. Ale bardziej kusząca jest idea, że ​​przedmiot służył jako vanitas obiekt reprezentujący upływ czasu i przemijanie materialnego świata. W ten sam sposób, w jaki przedstawiane na obrazach czaszki i starożytne ruiny służyły jako przypomnienie zarówno wielkości starożytności, jak i naszej własnej efemeryczność, ten medalik, który został namalowany zaledwie sto lat wcześniej, ale przed nadejściem renesansu i to w zupełnie innym stylu, może sugerować, jak szybko może zmienić się nasze postrzeganie kruchego arcydzieła i, co najważniejsze, czasowości zarówno modela, jak i jego obserwatorzy.

Pisząc o portretach renesansowych w swojej przełomowej książce Sposoby Widzeniakrytyk sztuki John Berger wyjaśnił: „Powierzchnia wirtuozerii malarstwa olejnego sprawia, że widz zakłada, że ​​znajduje się blisko — w zasięgu dotyku — dowolnego obiektu na pierwszym planie zdjęcie. Jeśli przedmiotem jest osoba, taka bliskość implikuje pewną intymność. Jednak malowany portret publiczny musi kłaść nacisk na formalny dystans. To właśnie ta – a nie techniczna niemożność malarza – sprawia, że ​​przeciętny portret tradycji wydaje się sztywny i sztywny. Analogia dotyczy próbek pod mikroskopem. Są tam w całej swojej osobliwości i możemy je badać, ale nie można sobie wyobrazić, by postrzegali nas w podobny sposób”.

Nie sposób jednak spojrzeć na obecny portret i nie wyobraź sobie temat rozważający nas. Jego spojrzenie nie tylko gra z naszym, ale także jego ciało wchodzi w interakcję z naszym. Zwodniczo proste tło opiera się na fikcyjnych konstrukcjach, aby stworzyć iluzję trójwymiarowości, która przyciąga nasz wzrok w przestrzeń zajmowaną przez siadać, a palce młodego mężczyzny nie tylko siedzą na pierwszym planie panelu, ale przekraczają granicę obrazkową i wkraczają do naszego królestwa, zachęcając intymność.

Minęło 550 lat, odkąd Botticelli namalował to arcydzieło, a młody człowiek nadal wygląda, jakby mógł z łatwością nas dotknąć i dotknąć. Jest odizolowany w architektonicznych ramach za nim jak klejnot w pudełku i namalowany w ograniczonym palety kolorów, ale wiele informacji o sobie ujawnia poprzez szczegóły swojego portret. Jego wybór prostego czarnego kostiumu najwyższej jakości mówi nam, że nie musi polegać na klejnotach, bogatych tkaninach lub wystawnym tle, aby pokazać swoje bogactwo. Zamiast tego opiera się na niebieskim tle za nim, aby skojarzyć swój status; jemu współcześni wiedzieliby, że tło było pomalowane drogocennym niebieskim pigmentem ultramaryną, który był tak drogi jak złoto.

W swoim traktacie z 1435 r O malowaniu, włoski autor Leon Battista Alberti wychwalał to medium za jego zdolność do „sprawiania, że ​​umarli po wielu stuleciach prawie ożywają”. Mało obrazy mogą konkurować z możliwościami obecnej pracy, ponieważ nie tylko jesteśmy w stanie nawiązać bliski kontakt z młodym mężczyzną przed nami poprzez jego wizerunek, ale możemy też go słuchać i uczyć się od niego poprzez szczegóły w samym panelu, które przez wieki były ukryte, ale pojawiły się dopiero niedawno zapalić.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.