25 projektantów wnętrz, którzy stworzyli historię

„Projektowanie wnętrz jako zawód zostało wymyślone przez Elsie de Wolfe” Nowojorczyk raz ogłoszony. Rzeczywiście, na początku XX wieku Wolfe był pierwszym twórcą, który otrzymał zlecenie na dekorację domu, czyniąc ją, technicznie, pierwszą profesjonalną projektantką wnętrz – choć termin ten nie był jeszcze w posługiwać się. Wolfe wyrobiła sobie markę, rezygnując z ciężkich, ciemnych, wiktoriańskich wnętrz na rzecz jaśniejszych, jaśniejszych schematów. W 1905 roku została zaangażowana do zaprojektowania Colony Club, klubu towarzyskiego dla kobiet z towarzystwa i projektu, który wystawił ją na widok wielu zamożnych klientów Nowego Jorku. Jej bogatymi klientami byli członkowie rodzin Morgan, Frick i Vanderbilt, a także książę i księżna Windsoru.

Ruby Ross Wood

Dorothy „Sister” Parish, połowa kultowej Parish-Hadley, jest prawdopodobnie najbardziej znana ze swojej pracy nad Białym Domem Kennedy'ego, który ukończona wraz z Pierwszą Damą Jacqueline Kennedy, dla której wykonała już wyposażenie kamienicy w Georgetown, gdy JFK służył w Kongres. Zarówno poprzez swoją solową pracę, jak i spuściznę z Parish-Hadley, Parish spopularyzowała wyluzowany, przewiewny styl, którego paleta, akcenty (wiklina, igłowanie, tykające paski) i wrażliwość pozostają fundamentem pewnego klasycznego, ukochanego stylu preppy Dziś.

Po odbyciu służby w czasie II wojny światowej, urodzony w Tennessee Hadley studiował projektowanie w Parsons i został zatrudniony przez McMillen, Inc., najstarszą firmę projektową w mieście. W 1962 roku młoda Hadley połączyła siły z koleżanką z parafii McMillen, Sister Parish, aby założyć Parish-Hadley, Associates, która pozostała jednym najsłynniejszych domów projektowych XX wieku i zapoczątkowały karierę takich projektantów jak Bunny Williams, Brian McCarthy i wielu jeszcze. W trakcie swojej kariery Hadley projektował domy dla: Babe i Billa Paleyów, Ala Gore'a, Oscara de la Renty, Diane Sawyer i Brooke Astor.

Mówiąc o książkach, prawdopodobnie znasz Edith Wharton z pisania takich klasyków jak Wiek niewinności oraz Ethan Frome, pisarz był także utalentowanym — i upartym — projektantem. Wharton wyposażyła swoją posiadłość w Massachusetts, The Mount i Rezydencja Newport nazwana Land's End, do wymagających standardów. W 1897 roku wraz z architektem Ogdenem Codmanem Jr. Dekoracja domów (szeroko okrzyknięty pierwszą książką o architekturze wnętrz), podręcznik, do którego dekoratorzy wciąż się odwołują.

Urodzony w Memphis Williams studiował w Los Angeles School of Art and Design i UCLA, zanim został pierwszym licencjonowanym architekt do pracy na zachód od Missisipi i pierwszy afroamerykański członek American Institute of Architekci. Williams był ulubionym miejscem gwiazd Hollywood, z listą klientów, która obejmowała Lucille Ball i Franka Sinatry. Oprócz ponad 2000 domów prywatnych zaprojektował także wiele budynków edukacyjnych, miejskich i innych budynków użyteczności publicznej (tutaj przedstawia przegląd planów szpitala Saint Augustine Westview).

Williams był doskonale zaznajomiony z rasistowskimi barierami w świecie designu: często komentował, że jego projekty dotyczyły dzielnic lub budynków, w których on sam nie byłby pozwolono mu żyć, a nawet nauczył się szkicować renderingi do góry nogami, aby uwzględnić możliwość, że jego biali klienci nie będą chcieli siedzieć obok niego i oglądać jego Praca.

Draper utorował drogę do odważnego, preppy stylu, który przetrwał do dziś. Urodzona w 1889 roku, założyła swoją firmę, prawdopodobnie pierwszą firmę zajmującą się projektowaniem wnętrz, w 1925 roku. Chociaż miała wielu lojalnych klientów, jej charakterystyczny, inspirowany regencją styl jest najbardziej widoczny w niektórych z najbardziej znanych hoteli w kraju, w tym w Nowym Jorku. Carlyle and Sherry-Netherland oraz The Greenbrier w Zachodniej Wirginii, na zdjęciu (za które zarobiła najwyższe wynagrodzenie, jakie kiedykolwiek zapłacono dekoratorowi, 4,2 miliona dolarów). Teraz pod kreatywnym kierownictwem jej protegowanego, Carletona Varneya, Greenbrier prezentuje niektóre z Charakterystyczne elementy Draper: odważne, pasiaste ściany, czarno-białe podłogi w szachownicę i oczywiście jej ikonowy tapeta brazylijska. Chociaż Draper nie był znany z tego, że szczypał się groszami w swoich projektach, radziła sobie również w sferze stylu budżetowego: przez cały okres kryzysu pisała felieton, Zapytaj Dorothy Draper, co sugerowało niedrogie aktualizacje dekoracji — na przykład malowanie drzwi wejściowych na świeży kolor.

Z miłością określany mianem „Księcia Chintz” ze względu na częste używanie motyw kwiatowy, Buatta osiągnął rodzaj kultowego statusu dekoratora wśród maksymalistów, którzy uwielbiali jego bezwstydne użycie frędzli, wstążek, wzoru i faktury – oraz swoją pasję do koloru żółtego. Na dowód, nie szukaj dalej niż 2019 sprzedaż jego posiadłości w Sotheby's, gdzie projektanci i grandmillennials cały świat gorączkowo licytował przedmioty, które kiedyś zdobiły jego domy. „Dom powinien rosnąć w taki sam sposób, w jaki rośnie obraz artysty” – powiedział kiedyś Buatta. „Kilka dotknięć dzisiaj, jeszcze kilka jutro, a reszta, gdy duch cię poruszy”.

Choć często jest pamiętany – i opisywany – jako architekt, holistyczny pogląd Le Corbusiera na współczesność projekt oznaczał, że plany, które stworzył dla domów, nie pozostawiały nierozpoznanych centymetrów kwadratowych, wewnętrznych ani zewnętrznych dla. Urodzony jako Charles-Édouard Jeanneret, szwajcarsko-francuski twórca był jednym z ojców założycieli nowoczesnych i międzynarodowych stylów, a w swojej pracy urbanistycznej i indywidualnej domów (w tym Villa Savoye, pokazana), opowiadał się za wiarą w funkcję ponad wszystko, tworząc domy, które były „maszynami do życia”, jak głosił w 1927 r. manifest Vers Une Architecture (W stronę architektury). Le Corbusiera elementy mebli pozostają jednymi z najbardziej kultowych i popularnych obecnie sprzedawanych projektów.

Prawdopodobnie najsłynniejszy amerykański architekt w historii, Frank Lloyd Wright, podobnie jak Le Corbusier, projektował z holistycznym podejściem, które określało domy aż po wykładzinę i tapicerkę. Wright eksperymentował z wieloma stylami w ciągu swojej długiej kariery — od pionierskiej szkoły na Prairie po domy z południowo-zachodnimi wpływami — ale kilka wątków przewijało się przez cały czas. Najbardziej godne uwagi z nich to głębokie uznanie i wpływ natury, zarówno w materiałach Wright włączone i kontekst, w jakim jego budynki wpisują się w ich krajobrazy (nie ma lepszego przykładu) niż Spadająca woda) oraz odniesienia do kultury japońskiej w palecie i wrażliwości. Wright postawił na organiczny design i doskonałe rzemiosło.

Biorąc pod uwagę jego ponadczasowy styl, nie powinno dziwić, że Duquette rozpoczął karierę jako dekorator scenografii. Absolwent Yale School of Theatre, Duquette tworzył fantastyczne kostiumy i tła do filmów od lat 30. do 60. XX wieku. Zapalony podróżnik, znany był z tego, że łączy w sobie zarówno motywy inspirowane odległymi miejscami, jak i przedmioty przywiezione z zagranicy. Duquette był właścicielem wielu domów, ale arcydziełem jest Dawnridge, posiadłość w Los Angeles, w której spędzał większość czasu i która jest obecnie utrzymywany przez jego protegowanego, Huttona Wilkinsona.

„Cottagecore”, nowo odkryta fascynacja wszystkimi rzeczami w stylu country, ma swoje korzenie w Nancy Lancaster, amerykańskiej bywalczyni towarzystwa, która przekształciła się w brytyjskiego smakosza. Kiedy Lancaster, urodzona jako Nancy Keene Perkins, poślubiła Ronalda Tree, para przeniosła się do Kelmarsh Hall, gdzie Lancaster przystąpili do renowacji z pomocą Sybil Colefax, założycielki brytyjskiego domu projektowego Colefax & Fowler z Johnem Ptasznik. Zdobyła uznanie za swój gust iw 1944 roku Colefax sprzedał jej firmę, w której wraz z Fowlerem przejęła twórczą kontrolę. W 1954 Lancaster i jej trzeci mąż, Claude Lancaster, kupili Haseley Court.

Baldwin rozpoczął karierę pracując dla Ruby Ross Wood. Kiedy umarła, przejął jej firmę – i kontynuował tradycję dekorowania (i ocierania się łokciami) amerykańskich bywalców i twórców. Zasłynął z udziału w czarno-białym balu Trumana Capote w hotelu Plaza, a wśród jego klientów znalazł się także Cole Porter, Bunny i Paul Mellon, Jacqueline Kennedy Onassis, Babe i Bill Paley, Pauline de Rothschild, Greta Garbo i Diana Vreeland. Dla Vreelanda słynna Moda Redaktor Baldwin stworzył to, co może być jego najbardziej kultowym i najtańszym wnętrzem: salon otulony w całości czerwoną tkaniną i wyposażony w dopasowane do siebie cynoberowe meble i akcenty. „Chcę, żeby moje mieszkanie wyglądało jak ogród” – powiedział Vreeland – „ogród w piekle!”

Zanim został dekoratorem, William Haines odnosił sukcesy jako aktor, pracując zarówno dla MGM, jak i Columbia Pictures. Jednak w obliczu możliwości zaprzeczenia, że ​​jest gejem lub rezygnacji z biznesu, opuścił Hollywood w 1935 roku, zakładając studio projektowe, w którym kontynuował tworzenie wnętrz i mebli dla wielu swoich byłych. współpracownicy – ​​wśród nich Joan Crawford, Gloria Swanson, Carole Lombard i Marion Davies – oraz inni zamożni klienci (w tym Betsy Bloomingdale, której dom jest pokazany, oraz Ronald i Nancy Reagana).

Jeśli myślałeś, że całkowicie białe wnętrza były ostatnim trendem na Instagramie, pozwól, że przedstawimy Ci Syrie Maugham. Brytyjska dekoratorka wyrobiła sobie markę w latach 20. i 30. dzięki monochromatycznym pokojom, które były wyraźnym odejściem od cięższych stylów z początku XX wieku, zwłaszcza w Anglii. W 1930 roku Maugham rozszerzyła swoje londyńskie studio projektowe o otwarte biura w Chicago i Nowym Jorku – a wraz z rozwojem nastąpiła ekspansja wprowadzenie jej charakterystycznego stylu do stanów, gdzie jej klientami byli Wallis Simpson, Elsa Schiaparelli, Babe Paley i Króliczek Mellon. Maugham porzuciła całkowicie biały wygląd w latach 30., ale pozostaje stylem, z którego jest najbardziej znana.

Chociaż stał się znany ze swoich kolorowych pokoi, David Hicks zaczął projektować coś bardzo mniejszy: Jego pierwszą pracą po pobycie w armii brytyjskiej było rysowanie pudełek po płatkach zbożowych na reklamę agencja. Niedługo potem zaczął projektować restauracje w Londynie, a potem domy prywatne. W latach 80. pracował w piętnastu krajach. Hicks był znany z żywiołowego wykorzystywania kolorów i wzorów – wiele jego projektów tekstyliów i dywanów jest nadal uwielbianych przez maksymalistów. „Mój największy wkład” – napisał w: David Hicks o życiu – ze smakiem, "pokazuje ludziom, jak używać odważnych mieszanek kolorów, jak używać wzorzystych dywanów, jak oświetlać pomieszczenia i jak łączyć stare z nowym."

Urodzona w górach Catskill w Nowym Jorku Candace Wheeler była mistrzynią kobiet w dziedzinie projektowania i rzemiosła. W 1877 roku, zanim projektowanie wnętrz jako zawód naprawdę istniało, założyła Towarzystwo Sztuki Zdobniczej w Nowym Jorku, w celu zachęcenia kobiet do utrzymania się poprzez sztukę dekoracyjną i praca ręczna. W następnym roku uruchomiła Nowojorską Giełdę Pracy Kobiet, która zapewniła kobietom infrastrukturę do sprzedaży swojej pracy twórczej. W 1879 roku połączyła siły z Louisem Comfort Tiffany i założyła firmę dekoratorską Tiffany & Wheeler, która zaprojektowała tak godne uwagi przestrzenie Nowego Jorku, jak Union League Club i Veterans' Room w Zbrojownia. Wheeler zaprojektowała również mnóstwo tekstyliów za pośrednictwem Associated Artists, firmy tekstylnej, którą założyła w 1883 roku. W 1920 roku napisała podręcznik projektowy Zasady projektowania.

Jean-Michel Frank nauczył świat, że prostota nie musi oznaczać minimum. Francuski projektant jest znany ze swojego uproszczonego, oszczędnego stylu, ale przyjrzyj się bliżej, a zobaczysz, że we wszystkim jest głębia – projektant postawił na pierwszym miejscu spokojna materialność nad jasnym kolorem lub głośną ornamentyką, projektowanie prostych krzeseł z miękkiej skóry, czy biurek z shagreen (takich jak ten, na zdjęciu). W 1935 otworzył paryski sklep, który przedstawił klientelę swojemu wnikliwemu oku – wkrótce potem wyposażył domy w rodzinnej Francji i za granicą. Znany był ze współpracy z artystami i dbałością o szczegóły każdego dzieła we wnętrzach.

Po studiach w Boston School of Fine Arts i New School of Design Harold Curtis Brown pracował dla rzeźbiarza Lorenzo Harrisa w Paryżu, zanim osiadł w Nowym Jorku. Tam stworzył artystyczne wnętrza dla niektórych z najsłynniejszych miejsc renesansu Harlemu, w tym Cotton Club, gdzie pokrył ściany żywymi malowidłami ściennymi. Wyposażył też wnętrza hotelu Navarro na Manhattanie.

Chyba nie ma projektanta bardziej związanego z amerykańską historią niż Mark Hampton. Na początku swojej kariery Hampton pracował dla Davida Hicksa, Sister Parish i Eleanor Stockstrom McMillen Brown, zanim otworzył własną firmę w 1976 roku. Zaprojektował wnętrza dla co najmniej trzech prezydentów USA, a także Brooke Astor i Estée Lauder. Hampton był pod wpływem angielskiego stylu country i klasycznych wnętrz, ale jego pokoje są na wskroś amerykańskie – i zawsze odzwierciedlały osobisty styl ich mieszkańców. Dziś jego córka, Alexa Hampton, prowadzi swoją firmę.

Jeśli wiesz, że dywany w panterkę są podstawą projektowania, masz za to podziękowania Madeleine Castaing. Francuski handlarz antykami i dekorator znany był z nakładania na siebie wystawnych wzorów i ozdobnych dekoracji. Była także zagorzałą mecenasem sztuki, udzielając wsparcia takim artystom jak Chaïm Soutine i Amedeo Modigliani, którzy malowali jej portrety. Chociaż Castaing zmarła w 1992 roku, niektóre z jej najbardziej znanych wzorów są nadal dystrybuowane przez Brunschwig & Fils.

"Pani. Brown była wspaniałą wiktoriańską damą o niesamowitym smaku, ale miała jasną, zdecydowaną wizję ”- powiedział Mark Hampton New York Times jego byłego szefa po jej śmierci w wieku 100 lat. Brown założył McMillen w 1924 roku po studiach w Parsons i szkole sekretarskiej - firma stała się jedną z najbardziej znanych w kraju, wykończenie wnętrz dla Babe i Billa Paley, Henry'ego Forda i innych zamożnych klientów, a także kwater osobistych dla Johnson White Dom. W 1952 Brown został kawalerem Legii Honorowej przez rząd francuski.

Jeśli znasz Le Corbusiera, powinieneś znać Charlotte Perriand, która współpracowała z legendą designu i jego kuzynem, Pierre Jeanneret, przy wielu z ich najbardziej znanych projektów. Kiedy Perriand po raz pierwszy złożył podanie o pracę w pracowni Le Corbusiera, zdymisjonował ją słowami „nie haftujemy tu poduszek”. Jak na ironię, Perriand stał się siłą napędową najbardziej kultowych prac studia w architekturze, wnętrzach i meblach projekt. Perriand pasjonował się tworzeniem funkcjonalnych przestrzeni i postrzeganiem ich jako sztuki samej w sobie. Jej prace wciąż zyskują uznanie, na przykład na przedstawionej na zdjęciu wystawie domu na plaży, który zaprojektował Louis Vuitton w Design Miami kilka lat temu.

„Czuję, że wypracowałem własny styl, który jest tak klasyczny i minimalistyczny jak styl lat trzydziestych odzwierciedla”, powiedział Angelo Donghia o swoim wyglądzie, który był mocno inspirowany wrażliwością Jean-Michela Szczery. Chociaż mieszkał mniej minimalnie we własnym domu (pokazano), Donghia celował w tworzeniu przestrzeni z akcentami subtelnego luksusu dla takich klientów jak Ralphie Laurenie, Halstona i nie tylko. Był także pionierem w projektowaniu na rynek masowy: w latach 60. założył &ViceVersa, showroom, który później stał się Donghia Textiles i do czasu jego śmierci w 1985 roku obejmowałby tkaniny, meble, wystrój wnętrz i Akcesoria.

Norma Sklarek, choć ściśle architekt, miała swój udział w budynku, który wielu projektantów zna i często odwiedza: Pacific Design Center, które stworzyła wraz z Césarem Pelli. Sklarek była pierwszą czarnoskórą kobietą, która została licencjonowanym architektem zarówno w Nowym Jorku, jak iw Kalifornii oraz pierwszą, która miała własną praktykę.