Miękka strona Michaela Taylora

Jeśli miałeś do czynienia z dekorowaniem wiktoriańskiej kamienicy, co robisz? W 1973 roku Michael Taylor udekorował salon pana i pani w San Francisco. Warren Clark, a rezultatem był pokój, który Mark Hampton uważał kiedyś za „najładniejszy wiktoriański pokój w historii widziałem”. Wiktoriański zdecydowanie nie jest moim wyglądem, ale gdyby cały wiktoriański wyglądał tak, mógłbym stać się konwertować. Interesujące jest również zobaczenie wiktoriańskiej wersji Taylora, zwłaszcza w świetle jego późniejszego, kalifornijskiego, fajnego wyglądu.

Salon to morze różów i zieleni zarówno w jasnych, jak i jasnych odcieniach. Inspirowany XVIII w. Jako chińskie tapety Taylor zlecił muralistowi Garthowi Bentonowi ręczne malowanie tapet z drzewami liściastymi i ptakami w locie. Zielona morowa sofa podobno kiedyś należała do Grety Garbo. Podoba mi się kształt i pikowanie sofy, chociaż mógłbym się obejść bez białej bulionowej frędzli. Krzesło po prawej stronie stolika przykryte było perkalem w kolorze różowego kapusty. Zwróć też uwagę na dywan ze słomy, który zapobiega zbyt słodkiemu przekrzywianiu pokoju.

Po jednej stronie salonu znajdowało się wykusz. Nad zatoką strzegły dwóch czarnych żardinierów, a w niszy umieszczono jasnożółtą jedwabną sofę. Frędzle z przodu sofy były ciekawym akcentem, chociaż wydaje mi się, że widziałem sofę Syrie Maugham z podobnymi frędzlami. Skoro już o tym mowa, fotele Syrie Maugham były obite ciemnobrązowym bawełnianym aksamitem.

Sądzę, że morał tej historii jest taki, że nie wszystkie wiktoriańskie są zguby i mroku.

(Wszystkie zdjęcia i cytat z Hamptonu za: Michael Taylor: Projektowanie wnętrz autorstwa Stephena Salnego)

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.