Zgłosiłem śmierć Diany 20 lat temu

„Nie można było nie wzruszyć się do łez widokiem jej synów idących za jej trumną i kopertą z napisem „Mumia” wśród kwiatów”.

Niedziela, 31 sierpnia 1997 r. Dzień, w którym świat obudził się i odkrył, że księżna Diana zginęła w wypadku samochodowym. Kiedy większość ludzi po raz pierwszy próbowała przyswoić wiadomość, stałem w tunelu paryskim, w którym to się wydarzyło.

Kilka godzin wcześniej szedłem do łóżka po późnej zmianie w agencji prasowej Press Association, gdzie byłem reporterem. To była spokojna noc, teraz zmieniła się dramatycznie. – Musisz dostać się do Paryża – warknął mój redaktor naczelny. „Nastąpił wypadek samochodowy. Diana jest ranna. Dodi al Fayed nie żyje.

Wstrząśnięty, pierwszy lot do Paryża zarezerwowałem o świcie. Nie mogę udawać, że nie czułem się podekscytowany, gdy przygotowywałem się do tak wielkiej historii. Przez całe lato Diana była na pierwszych stronach, gdy jej romans z Dodim rozgrywał się przed kamerami. Każdego dnia wydawało się, że zmierza do pewnego rodzaju kulminacji. Teraz to.

Około 4:20 rano rozeszła się wiadomość, że Diana zmarła. To PA ogłosiła jej śmierć jako pierwsza, przed oficjalnym potwierdzeniem. Mieli doskonałe źródło i nie mogli się oprzeć zdobyciu reszty świata.

Samolot do Paryża był pełen dziennikarzy. Nawet najbardziej doświadczeni z nich wydawali się być tak samo zszokowani jak ja. Słyszeliśmy już doniesienia, że ​​samochód był ścigany przez fotografów. Oprócz szoku związanego ze śmiercią Diany, nie byliśmy pewni, jaki spotka nas przyjęcie.

Na ziemi złapałem taksówkę prosto na miejsce wypadku. Około 8 rano dotarłem do tunelu Alma, niedaleko Wieży Eiffla. Spodziewałem się, że nadal będzie odgrodzony kordonem. Ale wrak mercedesa został odsunięty i po jednej stronie panował już ruch uliczny.

Ludzie byli tak ciekawi, że wchodzili do środka, żeby zajrzeć. Udało mi się wejść, zanim policja go zamknęła. Jedynym znakiem było wgniecenie w dnie trzynastego betonowego filaru, w którym rozbił się samochód, i nieco dziwaczny widok bukietu kwiatów, który został zostawiony w hołdzie.

Nawet po zamknięciu tunelu ludzie nadal przybywali, aby podejść jak najbliżej. Rozmawiałem z wieloma z nich, aby poznać ich reakcję. Było trochę łez i trochę gniewu – na księcia Karola, na media – ale głównie mówili o swoim szoku i smutku z powodu jej dwóch małych synów.

Tunel został całkowicie otwarty, a ja i kolejny reporter wynajęliśmy taksówkę, żeby nas przewieźć. Mając tak wiele wyjaśnień, trudno było sobie wyobrazić, co wydarzyło się poprzedniej nocy.

Późnym popołudniem moja redaktorka poleciła mi udać się do szpitala Pitié Salpêtrière, gdzie medycy walczyli o uratowanie życia Diany. Książę Karol i jej siostry przybyli, by zabrać jej ciało do domu.

Małej grupie dziennikarzy pozwolono oglądać z boku, na podstawie tego, że podzielili się widzianymi szczegółami. Bardzo bym chciał być wśród nich, ale zamiast tego dołączyłem do tłumu ludzi na ulicy. Późnym popołudniem wywieziono karawan z trumną przykrytą sztandarem królewskim.

Na znak szacunku rozległ się słaby szmer oklasków, ale większość ludzi stała w milczeniu. Cały dzień słuchałem reakcji innych ludzi, będąc reporterem. Teraz było mi smutno, gdy ostateczność śmierci Diany zaczęła do mnie docierać.

Następnego dnia gazety były pełne zdjęć ze smutnego powrotu do domu. Historia przeniosła się z powrotem do Londynu i ogromnego wylania żalu.

Po dniu lub dwóch zostałem wezwany na czas, aby pomóc w organizacji pogrzebu. Nadal byłem w trybie reporterskim, ale jak większość ludzi, nie dało się nie wzruszyć się do łez widok synów idących za jej trumną, a wśród nich kopertę z napisem „Mumia”. kwiaty. Dopiero teraz ujawnili, jak było to dla nich trudne.

(Zdjęcia: Getty, Jackie Brown)

Z: Dobre sprzątanie w Wielkiej Brytanii

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.