Erin Martin o nadaniu nowemu domowi starego uroku

Douglas Brenner: Kiedy podjeżdżasz, wygląda to jak jakaś wytworna hacjenda z lat dwudziestych.

Erin Martin: Jeden z moich przyjaciół artystów pomyślał, że to przebudowa starego hiszpańskiego domu w Kalifornii – komplement, ponieważ dom, zwany Casa Tortuga, ma zaledwie rok. Architektura Marca Appletona jest strzałem w dziesiątkę, co dało mi tyle swobody, by wnieść trochę życia. A moi klienci i ich dzieci są pełni życia, przyziemni, zawsze w ruchu. Mąż jest jeżdżącym na rowerze, słuchającym Grateful Dead prawnikiem ochrony środowiska. Żadne z ich drzwi nigdy nie wydają się zamknięte. Dom bez przerwy oddycha.

Posiadanie tych samych kafelków podłogowych wewnątrz i na zewnątrz odgrywa ten rytm.

Widziałam zdjęcia chodnika na Majorce i wzór mnie zainspirował. Te płytki to antyczna terakota, ale myślałem o Louise Nevelson lub Mondrianie – biorąc proste elementy i bawiąc się matematyką w kilku wymiarach. Ludzie prosili mnie, żebym wszystko naszkicował, a ja powiedziałem: „Nie, nie rysuję kominka w jodełkę ani tych kafelków pod kątem”. Potrzebuję artystów, którym mogę powiedzieć: „Oto jak chcę, żeby to się czuło. Nie myśl za dużo! Podekscytować się! Włóż w to swoją energię!” Wszyscy ci ustawiacze kafelków podchodzili, promieniejąc, aby pokazać mi, co zrobili z subtelnymi zmianami tonów, jakby wprowadzali do domu swoje własne historie.

Czy Twoi klienci wpadli w ducha improwizacji?

Pracowałem głównie z żoną, co było zabawne, ponieważ jest bardzo kreatywna i otwarta. Potem, po trzech czwartych drogi, mąż podszedł zobaczyć, co robimy, i powiedział: „Och, tak przy okazji, nienawidzę białych domów”. A ten dom jest biały! Aby więc był szczęśliwy, zmieniliśmy jego bibliotekę w przytulną, wyłożoną ciemną boazerią kryjówkę. Ciągle rzucała mi wyzwanie, abym używał więcej kolorów, a to nie jest mój chwyt. Lubię neutralne, naturalne materiały i fakturę.

Czy błękity w salonie mają odbijać niebo i wodę na zewnątrz?

Mąż kocha niebieski. Zaufaj mi, większość samców jest brana na bok jako małe dzieci i szkolona w miłości do drewna wiśniowego i koloru niebieskiego. A potem, jakoś, są wypuszczane z powrotem do społeczeństwa.

Co pojawiło się na palecie jego żony?

Kiedy powiedziała mi: „Chcę mieć żółtą kuchnię”, pomyślałem, że się zabiję. Ale powiedziałem: „OK, połóżmy na piecu niektóre z tych antycznych tunezyjskich kafli, które kochasz”. Reszta ścian jest nadal biała. To ich dom, ale ma moją wizję uspokajającej psychiki.

Jednak niezupełnie nieśmiały i emerytowany.

Wszyscy myśleli, że zwariowałem na punkcie skali rzeczy. Jeśli spojrzysz na wielkość tego domu, a potem na tę maleńką kuchnię, mówisz: „Poczekaj chwilę. Te urządzenia są ogromne!” Ale kiedy tam jesteś, po prostu czujesz się dobrze. To samo z gigantycznymi marokańskimi lampionami w jadalni. Pokój jest mały i prosty – duży stół, bez bufetu – praktycznie korytarz do kuchni. Cały ten dom rozszerza się i kurczy. Na przykład przechodzisz przez bar, aby dostać się z salonu do jadalni. W wielofunkcyjnych przestrzeniach jest tyle energii, że pasują do tej rodziny.

Ale jak ukierunkować całą tę aktywność?

Tak naprawdę chodzi o materiały i tekstury. Przyciąga cię do nich, a one pokazują ci, jak poruszać się w przestrzeni. To sposób, w jaki projektant mówi bez słów — poprzez skórę, mosiądz, len i kryształy — aby zapewnić ludziom wygodę. Twoje oko nieustannie bada szczegóły. Włóż do domu cztery żywioły — ziemię, powietrze, ogień, wodę — i prawdopodobnie będziesz mógł tam żyć na zawsze.

Nawet jeśli moje oko wciąż wędruje ku górze?

Nie chcę, żeby cokolwiek w pokoju powstrzymało cię od całkowitego podziwu dla natury. Jednocześnie spotykam wielu ludzi, którzy mówią: „Chcę widzieć cały mój widok!” A ja mówię: „Nie, potrzebujesz pierwszego planu, żeby mieć tło. Musisz układać drzewa i nasadzenia. Co z tego, że z każdego okna nie widać mostu Golden Gate?

A z bliska jest tyle rzeczy, którymi można się cieszyć, na przykład okrągłe kształty, które odbijają się od salonu, przez kuchnię, aż po taras.

To jak te złudzenia optyczne z ukrytymi obrazami, które odkrywasz, gdy na nie patrzysz. To jeden ze sposobów, w jaki dobrze się bawię, ponieważ moja praca to coś więcej niż tylko „rzeczy” w domu. Projektowanie nie jest operacją mózgu, ale inspiruje ludzi do używania różnych części mózgu do tworzenia wyjątkowego miejsca, w którym czują się jak w domu.

Zwiedź cały dom tutaj »

Ta historia pierwotnie ukazała się w kwietniowym numerze House Beautiful.

Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez stronę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom podać ich adresy e-mail. Możesz znaleźć więcej informacji na temat tej i podobnych treści na piano.io.